- تاکید زهرا پزشکیان بر اهمیت همکاری تهران - باکو
- ظریف: تابعیت آمریکا و گرین کارت ندارم / تحولات اخیر تصمیم مردم سوریه بود؛ در برابر سوریه جدید موضع منفی نداریم
- انتقاد طبیبیان، اقتصاددان برجسته، از سخنان عراقچی در مورد برکات تحریم: میدانیم که شما در شرایط بدتر هم میتوانید خوب زندگی کنید، پس از جانب مردم سخن نگویید
- رسایی: نمیدانستم پزشکیان برادر شهید است
- اعمال شب لیلة الرغائب
- سوال از پزشکیان در مجلس کلید خورد
- تائید ترور اکرام الدین سریع فرمانده سابق پلیس افغانستان در تهران توسط مقام سابق وزارت خارجه
- افشای متن مذاکرات پوتین و جورج بوش: اورانیومی با منشأ پاکستانی در سانتریفیوژهای ایران پیدا شده؛ این مرا نگران میکند / به ایران گفتم اگر مذاکرات را ادامه ندهد، کشورش را به گوشهای خواهد راند و آن را منزوی خواهد کرد
- تصاویر باورنکردنی از تهران؛ در میانه برف و دود (ویدئو)
- محمد خاتمی: نسل جدید در باورهای خود با گذشته فرق کرده، خواستهها و آرمانهایش عوض شده است
۱۰۰ سال بی توجهی چگونه وضعیت کم آبی را به اینجا رساند؟!
نواندیش_محمد صادقی: خشکسالی بی سابقه امسال بار دیگر بحث ها در مورد مدیریت منابع آبی را بین دو گروه همیشه در صحنه داغ کرده است، برخی سعی دارند بدون توجه به موضوع تغییرات اقلیمی انگشت اتهام را تمام و کمال سمت دولت و حاکمیت بگیرند و برخی دیگر نیز همه مسئولیت بحران فعلی را به گردن گرمایش زمین بیاندازند.

واقعیت اما مطابق معمول چیزی در میانه این دو طیف است، ایران به عنوان سرزمینی با اقلیم خشک همواره با بحران کم آبی دست و پنجه نرم می کرده و این موضوع در تاریخ ایران سابقه چند هزار ساله دارد، با این حال طی صد سال اخیر با آغاز فرآیند مدرانیزاسیون در ایران عملا کمترین توجه به این موضوع شده است.
در حقیقت ایران همواره با این مشکل دست به گریبان بوده اما زحمت تبدیل آن به بحران را خودمان کشیده ایم، توسعه غیراصولی شهرهایی نظیر تهران، ایجاد صنایعی آب بر مثل ذوب آهن در مناطق نامناسب، سدسازی های بعضا نادرست، کشاورزی غیراصولی و عدم اهتمام به بهسازی شبکه انتقال آب همه و همه طی نه فقط ۴۵ سال گذشته که طی سالیان پیش از انقلاب وضعیت را به اینجا کشاند که نه فقط با کمبود آب که با موضوعات دیگر مثل فرسایش خاک و خشک شدن دریاچه ها و فرونشست زمین رو به رو شویم، اتفاقا برخلاف آنچه که بسیاری فکر می کنند خیلی از نقشه های توسعه شهری و ساخت صنایع و سدها در دهه ۳۰ کشیده و در سال های بعد از انقلاب بی توجه به کاستی ها ادامه یافت.
موضوع آب چیزی نیست که بتوان آن را طی چند ماه و سال حل کرد بلکه به برنامه ریزی بلند مدت نیاز دارد اکنون نیز با توجه به خشکسالی بی سابقه و شاید بتوان گفت غیرقابل پیش بینی تا این اندازه عملا کاری از دست کسی ساخته نیست، در حال حاضر جز صرفه جویی و بهینه کردن مصرف و پایان بخشیدن به کشاورزی پر هزینه و امید به آسمان داشتن برای پایان این خشکسالی کار دیگری شدنی نیست یا اگر هم هست ما بی خبریم.
از سدهای ترکیه که آب ما را دزدیده اند هم حق آب را نمی دهند هم ابر ها را بارور کرده اند و باران را دزدیدند ، تونل یا لوله بزنید آبها را پس بگیرید اگر عرضه دارید 
