سالوادور نصرالله در آستانه پیروزی در انتخابات هندوراس / مادورو دو متحدش را از دست داد

رئیس‌جمهور ونزوئلا، نیکولاس مادورو، در حالی به نظر می‌رسد که این هفته حتی منزوی‌تر شده که دو متحد منطقه‌ای خود — هندوراس و سنت وینسنت و گرنادین — را در انتخابات از دست داده و همزمان با افزایش حضور نظامی دریایی آمریکا در کارائیب روبه‌رو است.

رئیس‌جمهور ونزوئلا، نیکولاس مادورو، در حالی به نظر می‌رسد که این هفته حتی منزوی‌تر شده که دو متحد منطقه‌ای خود — هندوراس و سنت وینسنت و گرنادین — را در سالوادور نصرالله در آستانه پیروزی در انتخابات هندوراس / مادورو دو متحدش را از دست داد انتخابات از دست داده و همزمان با افزایش حضور نظامی دریایی آمریکا در کارائیب روبه‌رو است.

به گزارش انتخاب: در ادامه این مطلب آمده است: در هندوراس، نتایج اولیه انتخابات روز یکشنبه یک چیز را روشن کرده است: ریکسی مونکادا، نامزد مورد حمایت رئیس‌جمهور چپ‌گرای کشور، سیومارا کاسترو، به شکلی دور از رقابت و در جایگاه سوم قرار گرفته و امید چندانی به پیروزی ندارد.

گرچه شمارش آرا همچنان ادامه دارد، رقابت به دو نامزد راست‌گرای متمایل به آمریکا محدود شده است: سالوادور نصرالله و نصری آسفورا؛ شخص اخیر هفته گذشته از سوی رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، مورد حمایت قرار گرفت.

در سنت وینسنت و گرنادین، رالف گونسالوز، نخست‌وزیر و یکی از سرسخت‌ترین حامیان مادورو، هفته گذشته پس از نزدیک به ۲۵ سال قدرت، انتخابات را واگذار کرد. اکنون کشور تحت هدایت سیاستمدار مرکز-راست، گادوین فرایدِی، قرار خواهد گرفت که حزب او ۱۴ کرسی از ۱۵ کرسی پارلمان را به‌دست آورد.

این نتایج، همراه با تغییرات سیاسی اخیر در سراسر آمریکای لاتین، نشان می‌دهد که منطقه در حال فاصله گرفتن از جنبش پوپولیستی زمانی محبوب ونزوئلا، یعنی «چاویسمو»، است. این جنبش توسط هوگو چاوز بنیان گذاشته شد — که در سال ۲۰۱۳ هنگام ریاست‌جمهوری درگذشت — و توسط مادورو ادامه یافت.

حتی کشورهایی که تحت رهبری دولت‌های چپ یا مرکز-چپ اداره می‌شوند — مانند برزیل، شیلی، مکزیک و کلمبیا — روابط خود را با دولت مادورو محدود کرده‌اند، به‌ویژه پس از انتخابات بحث‌برانگیز سال ۲۰۲۴ که در آن مادورو برنده اعلام شد، با وجود شواهدی که خلاف آن را نشان می‌داد.

چشم‌اندازی در حال تغییر

در حالی که ونزوئلا طی بیش از ۲۵ سال حکومت چاویسمو تقریباً در همان وضعیت مانده است، اما کشورهای منطقه میان رهبران چپ و راست جابه‌جا شده‌اند.

کلمبیا، که با ونزوئلا مرز زمینی طولانی و مشکل مشترک قاچاق مواد مخدر دارد، همواره رابطه‌ای پرتنش با این کشور داشته است. تحت ریاست‌جمهوری فعلی گوستاوو پترو، این رابطه همچنان بی‌ثبات بوده است.

پترو در اوایل دوره خود روابط دیپلماتیک با دولت ونزوئلا را احیا کرد، اما اکنون به نظر می‌رسد از مادورو فاصله گرفته است. هفته گذشته پترو به سی‌ان‌ان گفت که مادورو — برخلاف ادعای آمریکا — هیچ ارتباطی با قاچاق مواد مخدر ندارد، اما تأیید کرد که مشکل اصلی او «کمبود دموکراسی و گفت‌وگو» است.

روابط ونزوئلا با آرژانتین نیز در طول زمان رو به وخامت گذاشته است. در دوره ریاست‌جمهوری‌های چپ‌گرای نستور کیرشنر (۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷) و همسرش کریستینا فرناندز دِ کیرشنر (۲۰۱۵-۲۰۰۷)، کاراکاس و بوئنوس‌آیرس شاهد افزایش تجارت و حمایت سیاسی بودند. اما پس از انتخاب مائوریسیو ماکری، یک چهره میانه-راست، در سال ۲۰۱۵ و سپس پس از پیروزی خاویر میلی در سال ۲۰۲۳ — یک لیبرتارین خودخوانده که ادعا می‌کند «از سوسیالیسم متنفر است» — تقریباً تمام ارتباطات قطع شد.

در سال‌های اخیر، کشورهای دیگری چون اکوادور، السالوادور و بولیوی نیز به سمت راست متمایل شده و از مادورو فاصله گرفته‌اند.

روابط با برزیل نیز بین دوستانه و خصمانه نوسان داشته است. در دوره‌های چپ‌گرای لوئیز ایناسیو لولا دا سیلوا (۲۰۱۰–۲۰۰۳) و دیلما روسف (۲۰۱۶–۲۰۱۰)، روابط با کاراکاس تقویت شد، اما در دوره دولت‌های راست‌گرای میشل تمر و ژایر بولسونارو — متحد سرسخت ترامپ — به شدت سرد شد. با بازگشت لولا به قدرت ۳ سال پیش، روابط دوباره برقرار شد، اما نه به سطح قبلی.

متحدان جاودان به چه دردی می‌خورند؟

اگر وضعیت در کارائیب به یک درگیری بزرگ‌تر تبدیل شود، ونزوئلا تنها تعداد اندکی دوست در منطقه خواهد داشت — و احتمالاً هیچ‌یک برای کمک مفید نخواهند بود.

کوبا که از مدت‌ها پیش دشمن آمریکا بوده است، از زمان به قدرت رسیدن چاوز، متحدی وفادار برای ونزوئلا بوده و همچنان باقی مانده است.

برونو رودریگز، وزیر امور خارجه کوبا، در اواخر سپتامبر به سی‌ان‌ان گفت که کوبا «کاملاً و به‌طور کامل» از دولت ونزوئلا حمایت می‌کند. اما زمانی که از او پرسیده شد آیا کوبا در صورت حمله آمریکا واکنش نشان خواهد داد یا نه، پاسخی مستقیم نداد: «این یک سناریوی فرضی است. وقتی به من اطلاع دهید که مداخله نظامی آمریکا رخ داده، آن وقت به شما می‌گویم.»

جزیره کمونیستی که اکنون یکی از بدترین بحران‌های اقتصادی چند دهه اخیر را تجربه می‌کند، در وضعیتی نیست که بتواند کمک نظامی به ونزوئلا ارائه دهد، و فراتر از اظهارات رودریگز، کوبا در حاشیه باقی مانده است.

دوست دیگر ونزوئلا نیکاراگوئه است؛ کشوری کوچک در آمریکای مرکزی، تحت رهبری دانیل اورتگا. رئیس‌جمهور جنجالی این کشور مدت‌هاست با اتهامات نقض حقوق بشر مواجه بوده — اتهاماتی که او شدیداً رد می‌کند.

اورتگا طی این دوران پرتنش عمدتاً سکوت کرده و هیچ کمکی به ونزوئلا نکرده است. هرچند اواخر سپتامبر، او استقرار نظامی آمریکا در کارائیب را محکوم کرد و ادعا نمود واشینگتن می‌خواهد «با ساختن داستانی مبنی بر اینکه کوکائین از آن کشور جنوبی می‌آید، نفت ونزوئلا را تصاحب کند.»

با وجود اینکه مادورو در آمریکای لاتین روزبه‌روز منزوی‌تر می‌شود و دوستان قدیمی‌اش درگیر مشکلات داخلی خود هستند، پیامدهای یک درگیری احتمالی بسیار غیرقابل پیش‌بینی است؛ در منطقه‌ای که سال‌ها نوعی رابطه عشق-نفرت با ایالات متحده داشته است.

با بیش از دوازده ناو جنگی و ۱۵ هزار سرباز که به‌عنوان بخشی از عملیات «نیزه جنوبی» در منطقه حضور دارند، ترامپ عصر دوشنبه در کاخ سفید جلسه‌ای درباره اقدامات بعدی علیه ونزوئلا برگزار کرد.

مادورو بازیِ انتظار را دنبال می‌کند

روز یکشنبه، مادورو در واکنش به فشارهای آمریکا، پیامی آشنا و چالش‌برانگیز مخابره کرد: «تحریم‌ها، تهدیدها، محاصره‌ها، جنگ اقتصادی — اما مردم ونزوئلا تسلیم نشدند. اینجا، همان‌طور که می‌گویند، همه چکمه‌هایشان را پوشیدند و به کار ادامه دادند.»

از زمانی که مادورو در سال ۲۰۱۳ جانشین چاوز شد، به زندگی روزمره در شرایط بحرانی عادت کرده است — شرایطی که به گفته افرادی که مستقیماً با او تعامل داشته‌اند، تنها به تقویت قدرت او منجر شده.

یکی از دیپلمات‌ها در کاراکاس ماه گذشته به سی‌ان‌ان گفت: «او خود را برای دور جدیدی از مذاکرات آماده می‌کند، بنابراین هیچ کارت مهمی را مگر در صورت اجبار کنار نخواهد گذاشت.» این دیپلمات به‌دلیل محرمانه بودن موضوع، نخواست نامش فاش شود.

این تاکتیکی است که از سال‌ها فعالیت در اتحادیه‌های کارگری شکل گرفته — و به این معناست که مادورو، یک رهبر سابق اتحادیه، عملاً روی این شرط بسته است که کاخ سفید بلوف می‌زند. او به‌خوبی از این موضوع آگاه است که افکار عمومی آمریکا — به‌ویژه پایگاه حامیان ترامپ — تمایل بسیار کمی به مداخله خارجی دارد.

خبرهای مرتبط