حسین شریعتمداری: اصلی‌ترین خواسته مردم بحرین بازگشت این استان جدا شده به ایران اسلامی است

حسین شریعتمداری در کیهان نوشت: پنجشنبه ۱۳ آذرماه شورای همکاری خلیج‌فارس با صدور بیانیه‌ای بار دیگر ادعای مضحک مالکیت امارات بر جزایر سه‌گانه تنب بزرگ و تنب کوچک و بوموسی را تکرار کرد.

این‌بار، شیوخ دست‌نشانده عضو این شورا، در چند سطر پایانی بیانیه‌ای که به آنها دیکته شده بود، جمهوری اسلامی ایران را تهدید (!) کرده و آورده‌اند: «این آخرین هشدار ماست، ایران باید فوراً جزایر سه‌گانه یعنی تنب کوچک و تنب بزرگ و ابوموسی را که به زور اشغال کرده است به امارات بازگرداند یا در موردش مذاکره کند، در غیر این‌صورت از طریق دیوان بین‌المللی دادگستری این جزایر را پس خواهیم گرفت»!  

تمامی اسنادی که رسماً در مجامع بین‌المللی به ثبت رسیده است و به برخی از آنها اشاره خواهیم کرد با صراحت از حاکمیت بلامنازع ایران بر جزایر سه‌گانه یاد شده حکایت می‌کنند ولی قبل از آن اشاره‌ای هرچند گذرا بر ماهیت کشور‌های عضو شورای همکاری خلیج‌فارس ضروری به نظر می‌رسد.

- امارات متحده عربی، که داعیه کشور بودن دارد، تا اواسط سده ۱۹ میلادی منطقه‌ای از جنوب خلیج‌فارس که از قطر امروزی تا سواحل عمان را در بر می‌گرفته (یعنی امارات متحده عربی امروز) به «ساحل دزدان دریایی- ساحل‌القرصان» شهرت داشته است و در سال ۱۸۲۰ با حمله نیرو‌های هند و انگلیس (کمپانی هند شرقی) پیمان صلحی بین آنها امضاء شد و از آن پس منطقه‌ای که امروزه با عنوان «امارات متحده عربی» شناخته می‌شود به «ساحل متصالحه- ساحل آشتی- Trucial Coast» تغییر نام پیدا کرد! و امروزه نوادگان همان دزدان دریایی که از سوی دولت وقت انگلیس شهرنشین شده‌اند، داعیه حاکمیت بر جزایر سه‌گانه ایران را دارند!

- درباره تشکیل حکومت دست‌نشانده موسوم به امارات گفتنی است که منطقه مورد اشاره (و ابوظبی که مرکز آن است) تا سال ۱۷۶۱ میلادی سرزمینی غیرمسکونی بود و به علت وجود آب شیرین در آن منطقه، گله‌هایی از آهو، بزکوهی، گرگ و... از آب‌های شیرین آن منطقه استفاده می‌کردند و، چون شمار گله‌های آهو و بزکوهی بیشتر بود، دزدان دریایی که هر از چندگاه به منطقه تردد می‌کردند، نام «ظباء» به معنی آهو، را بر آن نهاده بودند. در سال ۱۷۶۱ قبیله «بنی‌یاس» که از یافتن آب شیرین و قابل شرب باخبر شده بودند، در منطقه ساکن می‌شوند و نام منطقه را به خاطر وجود آهو «ظباء» ابوظبی می‌گذارند.

- در میان کشور‌های عضو شورای همکاری خلیج‌فارس، همراهی بحرین با سایر کشور‌های عضو حساب جداگانه دیگری نیز دارد، زیرا بحرین بخشی از خاک ایران بوده است که در جریان یک زد و بند غیرقانونی میان شاه معدوم و دولت‌های آمریکا و انگلیس از ایران جدا شده است و امروزه اصلی‌ترین خواسته مردم بحرین بازگشت این استان جدا شده از ایران به سرزمین اصلی و مادری آن، یعنی ایران اسلامی است و بدیهی است که این حق مسلم ایران و مردم استان جدا شده آن نباید و نمی‌تواند نادیده گرفته شود.

گفتنی است که در مذاکرات وطن‌فروشانه محمدرضا با دولت‌های آمریکا و انگلیس آمده بود که جدایی بحرین از ایران و یا استمرار مالکیت ایران با پاسخ آری یا نه در میان مردم بحرین به همه‌پرسی (رفراندوم) گذارده شود. این همه‌پرسی از مردم بحرین که خواستار تابعیت ایران بودند صورت نپذیرفت بلکه به جای همه‌پرسی از مردم بحرین این اقدام با ظاهرسازی از سران چند قبیله صورت گرفت و نهایتاً با تصمیم انگلیس و آمریکا، حاکمیت بحرین به آل‌خلیفه که پیش از آن در بیابان‌های نجد به راهزنی مشغول بودند واگذار شد.  

 - حاکمان چند [باصطلاح]کشور یاد شده، بار‌ها نشان داده‌اند که از خود کمترین اختیاری ندارند و فقط نیم‌نگاهی به مواضع مشترک آنها در رخداد‌ها و حوادث منطقه به وضوح نشان می‌دهد که هیچ‌گاه (تاکید می‌شود که هیچ‌گاه) مواضعی ناهمخوان با خواسته‌های رسماً اعلام شده آمریکا و اسرائیل نداشته‌اند. از این روی بیانیه اخیر شورای همکاری خلیج‌فارس را که در مقایسه با بیانیه‌های قبلی وقیحانه‌تر است، نمی‌توان با شکست آمریکا و اسرائیل در جنگ ۱۲ روزه اخیر بی‌ارتباط دانست.