5 دلیل برای سخنرانی نکردن نتانیاهو در کنگره آمریکا

چنانچه میان کنگره و رئیس جمهور در رابطه با ایران اختلافی نبود در آن صورت زمان سخنرانی نتانیاهو در باره ایران می توانست مناسب باشد. در حال حاضر که امریکا بدنبال انجام گفتگوهای سالم و فعالانه پیرامون نوع برخورد با ایران می باشد ، سخنرانی نخست وزیر اسرائیل فقط این آب را گل آلود خواهد کرد.

نواندیش: رابرت کاگان از کارشناسان انستیتوی بروکینگز و مقاله نویس واشنگتن پست طی مقاله تحلیلی روز جمعه خود با اشاره به دعوت جنجال برانگیز از نتانیاهو برای سفر به واشنگتن می نویسد، به پنج دلیل زیر نخست وزیر رژیم اسرائیل نباید در کنگره امریکا سخنرانی کند و بهتر است بطور مودبانه دعوت جان بینر را رد نماید.

به گزارش سرویس بین الملل نواندیش در این مقاله آمده است: دلیل اول نامناسب بودن زمان این سخنرانی است، اینکه امریکا و اسرائیل هم پیمانان خوبی برای یکدیگر هستند و اینکه روابط اوباما با نتانیاهو تا چه اندازه بد است ، اهمیت ندارد، همپیمانان نباید در سیاستهای یکدیگر دخالت کنند، همچنین مهم نیست که علت این اقدام چه ارزشی دارد . نویسنده در اینجا به یک خبر تاریخی در سال 1793 اشاره می کند که یکی از شهروندان فرانسوی بنام ژانت برای حمایت از انقلاب فرانسه به امریکا آمده بود و بی طرفی جورج واشنگتن را نقض کرد اما این اقدام یک نقص غیر قابل سیستم سیاسی امریکا بود.

دلیل دوم این است که سخنرانی نتانیاهو به وجهه اسرائیل در امریکا ضربه خواهد زد. اسرائیل از حمایت گسترده امریکائیان برخوردار است اما نباید از این مسئله بیش از حد استفاده کند و بدنبال طمع کسب امتیاز بیشتر باشد. حتی در بین کسانی که ممکن است با سیاستهای اوباما مخالف باشند . در حالیکه امریکایی ها افراد میهن پرستی هستند و این مسئله را تحمل نمی کنند و در این شرایط، احساس آنها نسبت به اوباما چندان اهمیت ندارد. بنا بر آنچه که گفته شد ، سفر نتانیاهو خاطره تلخی بجا خواهد گذاشت. در جریان سفر ژانت فرانسوی به امریکا نه تنها کمکی به فرانسه نکرد بلکه از اعتبار این کشور در بین امریکائیان هم کاسته شد و حتی عده ای راه خلاف این مسیر را در پیش گرفتند ونسبت به انقلاب فرانسه بی تفاوت شدند.

دلیل سوم این است که این سفر در بحث های امریکا در رابطه با ایران مناسب نیست. در نهایت، بحث در کنگره پیرامون منافع ملی امریکاست نه منافع اسرائیل ، هر چند منافع این دو ممکن است در برخی از موارد مشترک باشد اما هرگز از نظر ماهوی یکی نیستند. و در گذشته هم منافع این دو کاملا منطبق با یکدیگر نبوده است ، چرا که هیچ دو بازیگری منافع کاملا مشابه ندارند. اسرائیل بدون در نظر گرفتن مصالح سیاست خارجی امریکا با برخی از کشورها روابط تجاری دارد و این امتیازی است که برای خودش می داند. امریکا در گذشته منافع بسیار گسترده تر از منافع ملی خود را در نظر می گرفت و در روابط خود با دیگر کشورها منافع متحدین را نیز مورد توجه داشت. با این وجود امریکا تصمیماتش را باید بر اساس جمعبندی خودش بگیرد. چنانچه میان کنگره و رئیس جمهور در رابطه با ایران اختلافی نبود در آن صورت زمان سخنرانی نتانیاهو در باره ایران می توانست مناسب باشد. در حال حاضر که امریکا بدنبال انجام گفتگوهای سالم و فعالانه پیرامون نوع برخورد با ایران می باشد ، سخنرانی نخست وزیر اسرائیل فقط این آب را گل آلود خواهد کرد.

چهارمین دلیل این است که این اقدام برای وجهه کنگره هم خوب نیست. در حال حاضر کنگره امریکا از این موضوع رنج می برد که گفته می شود در موضوعات سیاست خارجی بیش از حد از اسرائیل دفاع می کند . اما اسرائیل در استراتژی خود این موضوع را لحاظ نمی کند. این یک اشتباهی است که هم امریکا و هم دیگر کشورها ممکن است انجام دهند.

در خصوص مسائل دیگر از جمله مصر سوالات گسترده تری در باره حمایت از دیکتاتورها در خاورمیانه وجود دارد . به عنوان نمونه اسرائیل همیشه کنگره و دولت را به اشتباه از دیکتاتورهایی ترغیب می کند که اسرائیل با آنها رابطه خوبی دارد. در رابطه با ایران اسرائیل مورد تهدید است و به عنوان متحد امریکا باید بطور جدی حرفهایش شنیده شود. اما این اشتباه است که کنگره فکر کند اسراییل با دیگر هم پیمانان امریکا که با تهدیدات بسیار شدیدتری مواجه هستند ، تفاوت اساسی دارد.

دلیل پنجم که نتانیاهو نباید در کنگره سخنرانی کند این است که این اقدام آزمون چرچیل را با شکست مواجه می کند. هیچکس به اندازه چرچیل با امریکا دوستی نداشت و دو کشور امریکا و انگلستان در سالهای 1939 تا 1941 بهترین متحدان بودند . با این وجود در حمله نازیهای آلمان در جنگ جهانی دوم و زمانی که چرچیل با مسئله مرگ و زندگی کشورش دست و پا می زد این سیاستمدار انگلیسی فکر نمی کرد که امریکا کمکهای بیشتری به انگلیس بکند . در آن زمان هیچکس از چرچیل برای سخنرانی در کنگره دعوت نکرد . البته این سوال هم مطرح است که اگر چنین دعوتی بدون مشورت با رئیس جمهور صورت می گرفت آیا مورد موافقت فرانکلین روزولت رئیس جمهور وقت امریکا قرار می گرفت.

این مقاله نویس در پایان می نویسد، رهبران کنگره باید در این مورد بیشتر فکر می کردند . اگر چه خلاف قانون اساسی نیست اما قطعا ناقض این تفکر است که امریکا در رابطه با سیاستهای خارجی خود یکصدا می باشد و لذا مقامات دیگر کشورها نمی توانند بین کنگره و رئیس جمهور یکی را ترجیح دهند. آیا اگر موضوع بر عکس بود و دمکراتهای کنگره از یک رهبر خارجی دعوت می کردند، رئیس جمهور جمهوریخواه خوشحال می شد. اما گذشته از آنکه رهبران کنگره چه فکر کرده باشند هنوز برای نخست وزیر رژیم اسرائیل فرصت هست که تصمیم درست بگیرد و این دعوت را رد کند.

گزارش خطا