زنگ خطر را جدي بگيريد

نيازي نيست خيلي گوش تيز كنيم تا صداي نارضايتي برخي حاميان دولت روحاني را بشنويم. اين روزها در محافل و جمع‌هاي دوستانه پچ‌پچ‌هاي درگوشي و گلايه‌هاي جدي از برخي رفتارها، بي‌تفاوتي‌ها، انتصاب‌ها و بي‌توجهي‌هاي دولت جديد شنيده مي‌شود. اصلا خيلي لازم نيست راه دوري برويم. در همين فيس بوك هم (كه تبديل به نبض جامعه مدني شده) مي‌بينيم كه حاميان پرشور دولت گاهي اوقات دچار سرخوردگي شده و زمزمه نارضايتي سر مي‌دهند. براي اين منظور دلايل زيادي گفته مي‌شود كه جاي طرح آن اينجا نيست اما چه اتفاقي در حال وقوع است؟تصور مي‌كنم دولت در هفته‌هاي گذشته چنان درگير موضوع سياست خارجي از يك‌سو و جلب نظر اصولگرايان و گروه‌هاي بانفوذ از سوي ديگر شده كه بدنه حاميان و طرفدارانش را (اگر نگوييم از ياد برده) موقتا از كانون توجه خارج كرده است. از طرفي حاشيه‌سازي‌هاي مخالفان، دولتمردان را به اين تكاپو انداخته كه همه حساسيت‌ها و ملاحظات را رعايت كرده و تا جايي كه ممكن است آنان را سر سفره بنشاند و نظرشان را جلب كند تا از حجم مخالفت‌شان كاسته شود. گويي دولت با اين پيش فرض كه مي‌توانند خيالش تا چند ماه از بابت صبر و انتظار حاميانش راحت باشد اين جبهه را رها كرده و سراغ جبهه‌هاي حساس ديگر رفته است. در كنار اين موضوع در نظر داشته باشيد تيم رسانه‌يي دولت هم انتظارات را برآورده نكرده و نتوانسته همپاي رسانه‌هاي منتقد ظاهر شود. حال آنكه رسانه‌هاي مخالف اصلاحات و اعتدال، رفته رفته سمت و سوي منسجم‌تري پيدا كرده و فضاسازي‌هاي حادتري را شكل مي‌دهند كه اين تيم رسانه‌يي توان ايستادگي در برابرش نخواهد داشت. پيشتر در مطلبي نوشته بودم يكي از نيازهاي اساسي دولت روحاني توجه به سياست متقاعد‌سازي است. روحاني براي آنكه برنامه‌هاي اصلاحي‌اش را پيش ببرد چاره‌يي ندارد جز آنكه در سطوح مختلف بتواند نهادهاي قدرت، متدينين، طبقه متوسط، روشنفكران، نظاميان و بالاخره توده‌هاي مردم را با خود همراه كند. اين همراهي هم راهي ندارد مگر اينكه سياست متقاعد‌سازي در پيش گرفته شود. متقاعد‌سازي را البته نبايد با توجيه‌گري يكسان پنداشت. سياست متقاعد‌سازي روندي يك‌طرفه و مبتني بر توضيح و تفسير اعمال و رفتار نيست بلكه بايد دوسويه بوده و گرايش به تنظيم و تصحيح خود داشته باشد.

به نظرمي رسد در دوماه گذشته اين سياست درباره نهادهاي قدرت و اصولگرايان به صورت نسبي مورد توجه قرار گرفته اما دولت روحاني با توجه به اطميناني كه نسبت به پايگاه راي خود داشت از بخش حاميان جوان و طبقه متوسط غفلت كرد. اما اعتراض‌ها و گلايه‌هايي كه اين روزها به گوش مي‌رسد زنگ خطري جدي براي دولتي محسوب مي‌شود كه براي اجراي برنامه‌هايش در سياست داخلي و خارجي علاوه بر جلب نظر اصولگرايان به حمايت قاطع افكارعمومي و بدنه حاميانش نياز دارد.

به هرحال به صورت طبيعي شهروندان تحول‌خواه، دانشجويان و حاميان راسخ روحاني تا مدت زماني به ديده تساهل با اتفاقات برخورد كرده و اجازه مي‌دهند دولت كارش را به سليقه خودش پيش ببرد اما از يك نقطه‌يي به بعد كاسه صبر لبريز شده و ممكن است حمايت و پشتيباني جاي خود را به اعتراض و گلايه دهد. اين زمزمه‌هاي پنهاني كه هر روز از گوشه و كنار بيشتر شنيده مي‌شود احتمالا تا چند وقت ديگر عمومي‌تر بيان شده و سمت و سوي شديدتري پيدا كند. بي‌تفاوتي به خواست‌ها و انتظارات بنفش پوشان حامي روحاني فاصله‌يي ايجاد مي‌كند كه در ادامه راه، تبعات ناگواري براي دولت تدبير و اميد خواهد داشت. در نتيجه دولتمردان با همه تلاشي كه در پيگيري خط اعتدالي نشان مي‌دهد يك جايي بايد قاطعانه به حاميان خود پيام دهند: صدايتان را شنيديم، در كنار شما هستيم و به عهد خود پايبنديم.

خلاصه آنكه خوب است دولت جديد توازن و تناسب را در اجراي سياست متقاعدسازي و همراه‌سازي رعايت كرده و همانقدر كه توجه دارد اصولگرايان و چهره‌هاي متنفذ رقيب را با قطار اعتدال همراه كند، مراقب سرنشينان اين قطار هم باشد كه پياده نشوند. چه بسا پس از تشكرهاي فراوان، به زودي اين موج به راه بيفتد: روحاني منتظريم!

منبع: اعتماد