نگرانی‌های آقای دلواپیش

آیدین سیارسریع

داشتم به محل کارم می‌رفتم که در راه دلواپسی را دیدم که غمگین و افسرده درکنج عزلت نشسته بود و هر 15 ثانیه یک بار فریاد می‌کشید. شاید باورتان نشود ولی دلواپس‌ها هم نیاز به محبت دارند، گاهی باید دست نوازشی به سرشان کشید و بغلشان کرد، حتی برایشان هدیه خرید.

من که یکی از اصول زندگی‌ام همیشه اعتقاد به گفت‌و‌گو و همدلی بوده خودم را به دلواپس رساندم و گفتم: عزیزم، چرا غمگینی؟

دیدم چیزی نمی‌گوید و فقط با ناراحتی به من نگاه می‌کند.

گفتم: حدس می‌زنم نگران مردم و کشور هستی.

با سر تأیید کرد.

گفتم: از اینکه میانگین سن اعتیاد در کشور به 20 سال رسیده ناراحتی؟

سرش را که میان دستانش گرفته بود به نشانه «نه» تکان داد.

گفتم: افزایش 15 درصدی مرگ و میر زنان در اثر سوءمصرف مواد مخدر نگرانت کرده؟

باز هم سرش را تکان داد و گفت نه.

چنان نگاه عاقل اندر سفیهی بهم کرد که خودم خجالت کشیدم.

فوراً گزینه بعدی را مطرح کردم و گفتم: آلوده بودن مواد غذایی، آب معدنی‌ها، میوه‌ها و سبزی‌ها، هوا، خاک، آب و آتش روح لطیفت را آماج تیر غم کرده؟

باز هم گفت نه!

توی دلم گفتم ای تیرم به غمت اصابت کنه، چه مرگته آخه! با این حال سعی کردم به اعصابم مسلط باشم. پیش خودم گفتم حتماً این مشکلاتی که تا الان مطرح کردم مسائل بی‌اهمیتی بوده و جزو دغدغه‌های عده قلیلی از مردم بوده و دلواپسان را معمولاً مشکلات بزرگتر و در ابعاد ملی ناراحت می‌کند.

گفتم: فهمیدم برای چی ناراحتی. قهرمانی تیم فوتسال بانوان در آسیا! درسته؟

سرش را جوری تکان داد که تفسیرش می‌شود: آره ولی الان به خاطر اون ناراحت نیستم.

گفتم: برجام؟

گفت نه!

گفتم: پس چته؟

محکم زد توی سرش و همین‌طور که اشک می‌ریخت بریده بریده گفت: دست... دست!

گفتم: دانشجوها باز دست زدن؟

گفت: نه.

گفتم: کنسرت؟

گفت: نه.

گفتم: دست بیگانه از آستین عوامل غرب؟

باز گفت: دست دست!