دشمن جديد بنيادگرايان

فريد زكريا

ولاديمير پوتين قادر است در سوريه از نيروي زور استفاده کند، نه به اين دليل که قوي تر و مصمم تر از باراک اوباماست، بلکه به اين دليل است که او راهبرد مشخص تري دارد. پوتين متحد اصلي بشار اسد است. پس دشمنان پوتين، مخالفان حکومت اسد هستند. پوتين همواره از متحدان خود حمايت مي کند و با دشمنانش هم مي جنگد. در مقابل، رويکردهاي غرب در برابر اينگونه موقعيت ها گيج کننده است.
    آمريکا در اين جنگ با چه کسي است؟ ما مي دانيم که او در اين جنگ عليه اسد است. همچنين آمريکا از اساس با دولت (خود خوانده) اسلامي مخالف است. در اين راستا ساير گروه هاي افراطي مانند جبهه النصره (که زير شاخه القاعده است) و گروه احرارالشام نيز ديده مي شوند. راستي نيروهاي حزب الله لبنان هم هستند که از حکومت اسد حمايت مي کنند. غرب اما با عمده گروه هاي درگير در سوريه مخالف است که بايد گفت اين رويکرد بيشتر يک رويکرد اخلاقي است اما يکدست نبودن ديدگاه هاي راهبردي مشهود است. حرکت اخير روسيه آنچنان نتيجه مثبتي به بار نخواهد آورد. اين تلاش عاجزانه روسيه است تا يکي از متحدان خارجي کرملين را از گزند سقوط حفظ کند اما اين کار ريسک بيشتري براي وي به همراه خواهد داشت، زيرا روسيه در چشم ديگر افراد افراطي و تروريست در هر جاي دنيا تبديل به «دشمن بزرگ» خواهد شد. اما نقطه قوت پوتين اين است که دست کم وي از طرح منسجمي برخوردار است. در مقابل، ايالات متحده، در حالي که متحد بسيار نزديک دولت عراق است که در کنار وي عليه شبه نظاميان افراطي در حال جنگ است، اما همزمان در آن سوي ميدان، يعني در سوريه همين شبه نظاميان در حال جنگ با حکومت اسد هستند. البته واشنگتن از گروه هايي در داخل سوريه هم دفاع مي کند. مانند کردهاي سوريه و نيروهاي ميانه رو سوري که در نزديکي مرز اردن هستند. اما اگر ساير گروه هاي عمده درگير در اين کشور را مد نظر قرار دهيد، متوجه مي شويد که آمريکا با همه آنها مخالف است.
    کنت پولاک و باربارا والترز رويکرد اساسي دولت را در مورد گروه هاي درگير در سوريه به نحوي « نامناسب» مي خوانند. آنها در فصلنامه واشنگتن نوشتند: آمريکا در حال ساختن گروه تازه اي از مخالفان نظامي سوري است. اين ارتش قرار است غيرسياسي، غير جدايي طلب و همچنين به شدت يکپارچه باشد. آنها همچنين در اين فصلنامه نوشته اند: زماني که آنها آماده شدند، آنها سرزمين ها را از دست بشار اسد و ساير گروه هاي افراطي که در اين کشور مشغول جنگ هستند، خارج خواهند کرد. نتيجه آن يک حکومت تازه فراگير خواهد بود که از ساير اقليت ها در اين کشور حمايت خواهد کرد.
    با نگاهي به 15 سال گذشته اين رويکرد ما را به يک نقطه مي رساند. پس از تجارب ليبي، عراق، افغانستان و يمن اين طرح روياپردازانه به نظر مي رسد نه سياست خارجي. ديويد پترائوس به تازگي گفته ميزان دخالت نظامي را افزايش دهيم تا يک منطقه امن يا منطقه پرواز ممنوع ايجاد کنيم تا مخالفان از دست موشک هاي بشکه اي در امان بمانند، اما آيا اين طرح داعش را شکست خواهد داد؟

دنياي اقتصاد

گزارش خطا