قدر امید به وجود آمده در ایران را بدانیم

نواندیش: منطقه خاورمیانه از قریب به 3 سال پیش بدین سو درگیر نا آرامی ها و جنگ های داخلی است و  شعله های جنگ و ناامنی سراسر منطقه را فرا گرفته است.

نیاز به تشریح وضعیت کشورهای منطقه از افغانستان و پاکستان تا عراق، سوریه، لبنان ، یمن ، بحرین، مصر و تونس... نیست . در بسیاری از این کشورها موج تغییر خواهی به بی ثباتی انجامید و حکومت های سرکوبگر و غیر دموکراتیک و یا حکومت های  دموکراتیک ضعیف (همچون عراق و افغانستان) قادر به تامین امنیت مردم خود نیستند و روزانه  دهها و صدها نفر از مردم در اثر حملات تروریستی کشته یا زخمی می شوند و گروه های داخلی مسلح به جان هم افتاده اند.

در چنین شرایطی به لطف خداوند ،همت مسئولان والبته آگاهی ملت ایران ، کشورما ساحلی امن است که دامنش از تکان های مختلف 3 سال گذشته در منطقه به کنار مانده است .

البته این بدان معنا نیست که مشکلی وجود ندارد که صد البته کشور ما مشکلات فراوانی دارد و حتی بیم آن  می رود این معضلات و مشکلات در صورت حل نشدن تبدیل به بحران های خطرناکی شوند و خدای ناخواسته به یک اضمحلال ملی بیانجامند.

پرواضح است که مهم ترین مشکل امروز کشور ما  " مشکلات اقتصادی " است . ایران دو سال است که رشد اقتصادی منفی دارد . با وجودی که نخستین عامل در به  وجود آمدن مشکلات کنونی کشور سوء مدیریت های 8 سال گذشته دولت های نهم و دهم بوده است اما تحریم های اعمالی در دو سال گذشته نیز در این روند بی تاثیر نبوده است؛

هر چند که به دلیل اعمال این تحریم های ظالمانه در گام نخست باید گریبان واضعان آن از جمله آمریکا و اتحادیه اروپا را بگیریم؛ اما نباید از یاد ببریم که رییس دولت قبلی، خود یکی از مشوقان و محرکان اعمال تحریم های شدید تر علیه ایران بوده است؛ آنجایی که می گفت :آن قدر صادر کنید تا قطعنامه دانتان پاره شود " یا  می فرمود: " این تحریم ها کاغذ پاره اند."

غرض اصلی از نگارش این وجیزه یادآوری این نکته به مردم و جناح های سیاسی و مسئولان کشور است که قدر این " امید به وجود آمده " را بدانند و از آن پاسداری کنند.

در شرایطی که در بسیاری از کشورهای منطقه آتش جنگ داخلی در حال غلیان است در کشور ما با یک انتخابات با شکوه شخصیتی سکان هدایت اجرایی کشور را به دست گرفت که دارای مشی اعتدالی و جامع نگر است و نه به صورت غیر مسئولانه تحریم ها را کاغذ پاره می داند و نه حاضر است بدون به دست آوردن امتیاز اتی جدی در جهت منافع ملی ، قدمی از مواضع اصولی و منافع ملت ایران عقب بگذارد.

به نظر می رسد در قاموس رییس دولت یازدهم آن گونه که بارها تاکید کرده ، بر باد دادن منافع کلان ملت و کشور با "شعارهای دهان پر کن " سیاستی خسارت بار است و از نظر او  مساله اصلی " حفظ و حراست از منافع ملت و کیان کشور " است نه شعار دادن و از دست رفتن منافع ملت و کشور؛
چرا که در سال های گذشته نتیجه این گونه سیاست های غیر مسئولانه را امروز به صورت کاهش فاحش ارزش پول ملی، گرانی و تورم گاه بالای 100 درصدی و فشارهای کمر شکن بر روی اقشار متوسط و فقیر جامعه می بینیم.

باید قدر این فرصت را دانست و تابیدن فضای امید در کشور را که نسل جوان را به تحرک و پویایی بیشتر وامی دارد، به فال نیک گرفت.
این شرایط در حالی است که در 4 سال گذشته فضای یاس و ناامیدی بر کشور حاکم بود و بخش قابل توجهی از نسل جوان کشور به دنبال یافتن مفری برای گریز از این شرایط حتی به قیمت جلای وطن بودند.

تغییر شرایط در کشور ما البته در گام نخست است و گام های بعدی هنوز برداشته نشده است .

بازنگری در برخی سیاست های داخلی و خارجی متناسب با منافع کلان ملت و نظام، اصلاح ساختارهایی که باید اصلاح شوند و به کار گرفتن حداکثری ظرفیت همه نخبگان کشور در جهت ساخت ایرانی آزاد و آباد باید سرلوحه قدم های بعدی در مدیریت کلان کشور باشد. به امید آن روز.