داستان «اشك» ها و «شعار»ها در دانشگاه تهران

عبدالله رمضان زاده و هاشم صباغيان با ديدن تصاويري از تاريخ انقلاب بارها گريستند

نويسنده: محمدحسين مهرزاد

«اينجا جايي متفاوت از همه جاست» شايد بهترين توصيف مراسم بزرگداشت روز دانشجو در دانشگاه تهران بود كه فائزه هاشمي بر زبان راند. بيش از هزار و پانصد دانشجوي دانشگاه تهران مراسمي برگزار كردند كه ميهمانان حاضر و غايبش اسم و رسم دار بودند و دانشجويان از هميشه تابوشكن تر شده بودند. فائزه هاشمي راست مي گفت. ديروز عصر سالن فردوسي دانشكده ادبيات دانشگاه تهران جزيره اي بيرون از تصورات سياسيون و فعالان دانشجويي بود. پيش از شروع برنامه فائزه هاشمي آرام روي صندلي نشسته بود كه به يك باره سالن به وجد آمد. دانشجويان مجيد توكلي را همراهي مي كردند و بازگشت به خانه را به او تبريك مي گفتند. او هم آرام و به اصرار برگزاركنندگان مراسم جايي در همان رديف اول نشست. پيشتر اعلام شده بود ابراهيم يزدي سخنران مراسم خواهد بود. اتفاقي كه اگر مخالفت مسوولان دانشگاه در لحظات آخر مانعش نمي شد كلكسيون«فضاي خاص» جزيره دانشجويان دانشگاه تهران را كامل مي كرد. اما به جاي او عماد بهاور و هاشم صباغيان راهي سالن شدند تا جاي خالي يزدي را پر كنند، هر چند كه مسوولان دانشگاه با قرائت پيام مكتوب يزدي توسط بهاور مخالفت كردند.

عبدالله رمضان زاده، سخنگوي دولت اصلاحات نيز به دعوت انجمن اسلامي دانشجويان دانشگاه تهران و علوم پزشكي آمده بود تا خاطره روزهاي اصلاحات را زنده كند. اگرچه به دستور مسوولان دانشگاه او نيز اجازه سخنراني نيافته بود. هنگامي كه ويديويي از تاريخ معاصر ايران در سالن پخش شد نه دانشجويان پر شر و شور كه اشك هاي صباغيان و رمضان زاده بود كه توجه را به خود جلب مي كرد. تصاويري از سرداران ملي، مصدق، و البته كودتاي دردناك ٢٨ مرداد ٣٢ سالن را به مرز انفجار رسانده بود. پس از آن با نمايش تصاويري از سخنراني هاي امام خميني و بيانات ايشان در رد كاپيتولاسيون سالن دانشگاه تهران يكپارچه شور بود. اما هنگامي كه تصاوير مرحوم بازرگان پخش مي شد شانه هاي صباغيان مي لرزيد و اشك بر گونه هايش جاري مي شد. شايد هيچكس نداند حافظه تاريخي پيرمرد در آن لحظات كوتاه كدام برگ را نمايش مي داد. روايت تصويري تاريخ معاصر ايران به رحلت جانگداز امام راحل رسيد. سالن غرق در سكوت بود و پرده نمايش عزاداري اطرافيان امام در نخستين لحظات پس از پايان عمر ايشان را نشان مي داد. دانشجويان ساكت لحظاتي بعد به ابراز احساسات نسبت به بنيانگذار انقلاب پرداختند.

تصاوير به دوم خرداد ٧٦ كه رسيد اين بار شانه هاي رمضان زاده تكان مي خورد و اشك بر گونه هاي او جاري مي شد. دانشجوياني كه در دوم خرداد ٧٦ شايد تازه راه رفتن را مي آموختند در ١٦ آذر ٩٤ با هيجاني عجيب نام رييس دولت اصلاحات را تكرار مي كردند و سخنگوي دولتش مي گريست. روايت تاريخ ايران به روزهاي دولت نهم و دهم رسيد. چند دقيقه اي در حال و هواي پيش از انتخابات ٨٨ ماند اما به درخواست دانشگاه تصاوير مربوط به بعد از انتخابات ٨٨ پخش نشد. هر چه بود با انتخاب حسن روحاني روايت تصويري تاريخ ايران تمام شد.

دانشجويان مي خواستند پيام تصويري رييس دولت اصلاحات را نمايش دهند اما به دليل مخالفت دانشگاه حتي موفق به قرائت آن هم نشدند اما از فرزند او كه در مراسم حضور داشت خواستند تا سلام شان را به پدر برساند و بگويد كه آنها مي خواستند ١٦ آذر سال ٨٣ را از دلش در بياورند. همان ١٦ آذري كه دانشجويان در سالن شهيد چمران تمام مطالبات و ناراحتي ها و خشم شان را از خاتمي رو در رو فرياد زدند.

منبع : اعتماد

خبرهای مرتبط