«توپخانه» عليه «پاستور»

    

    ارتباط شدت حملات با يك سال سرنوشت ساز

     مخالفان يك نكته را خيلي خوب مي دانند. سال ٩٥ براي همه آنها سال سرنوشت سازي است. سالي كه قرار است در پايان آن نتيجه صف كشي هاي انتخاباتي براي يك انتخابات مهم مشخص شده باشد. انتخابات رياست جمهوري دوازدهم هم مي تواند پايان خيلي ها باشد و هم مي تواند يك آغاز مجدد را بر روي آن نامگذاري كرد. با اين همه همين انتخابات براي گروهي هم «ادامه راه» است. مخالفان دولت اما نمي خواهند صفت «بازندگي» بيشتر از اين روي پيشاني شان جا خوش كند. مي خواهند آغاز كننده مجدد باشند و اين انتخابات را از دست ندهند. رسم همواره بر اين بوده است كه به پايان عمر يك دولت زمان نزديك مي شود در جناح رقيب تحركات آغاز مي شود. با اين همه مخالفان دولت در همان شبي كه خبر انتخاب حسن روحاني به عنوان رييس جمهور را شنيده بودند اين تصميم را گرفتند. اما در اين ميان يك چيز به تحركات شان سرعت عمل هم بخشيد. عامل اصلي نتايج انتخاباتي بود كه تا اندازه زيادي آنها را شوكه كرد. نگاهي كه مردم پايتخت و ساير شهرها به آنها داشتند باعث شد تا كمي بيشتر تحرك كنند تا مبادا اين نگاه در انتخابات رياست جمهوري هم ادامه يابد. پس كار را در سال ٩٥ با شدت آغاز كردند. تقسيم كارشان ماه ها است كه صورت گرفته تا در ميان تريبون هاي رسمي، فضاي مجازي و جلسات غير رسمي شان براي رسيدن به اين هدف تلاش كنند. سال سرنوشت ساز ٩٥ شايد سرنوشت سازترين سال براي اردوگاه مخالفان دولت باشد كه از شواهد اين گونه برمي آيد كه به هيچ قيمتي حاضر به از دست دادن آن نيستند.

    

    فضاي مجازي، گلوگاه شكست

     مخالفان دولت خوب مي دانند كه در انتخابات هفتم اسفند بيشتر از هر جاي ديگري از فضاي مجازي بود كه غفلت كردند و شكست خوردند. بارها اعتراف كردند كه فضاي مجازي در اختيار اصلاح طلبان و حاميان دولت قرار گرفت و اين غفلت به ضررشان تمام شد. در همين شرايط بود كه براي سال سرنوشت ساز تصميم گرفتند كه اين بار اجازه غفلت ندهند. فعاليت در فضاي مجازي در چند لايه آغاز شده است. لايه اول كانال هاي تلگرامي تخريب دولت است كه بيش از هر چيز ديگري از ناكارآمدي اقدامات دولت بگويند و از غفلت هايي كه شده است. لايه بعدي تبليغ از خودي هاست. آنهايي كه به اظهارنظر مي پردازند و توجهي هم به گذشته ندارند. لايه بعدي پنهان سازي تخلفات افراد مورد حمايت شان است آن هم با هدف اتهام زني و لايه آخر كه بي پرواتر از سايرين است به صورت علني و توهين آميز تقاضاي ردصلاحيت حسن روحاني را دارند. صراحت شان هم بالاست و اهل مقدمه چيني نيستند. درست در كنار اين تقاضا يك اظهارنظر منتشر مي كنند به نقل از مردي كه روزگاري مورد حمايت شان بود و به آنها آنچنان وفا نكرد با طرح اين سوال كه چرا بايد رييس دولت هاي نهم و دهم ردصلاحيت شود؟ گلوگاهي كه روزي براي شان شكست بود را حالابا شتاب بسياري در دست گرفته اند تا اين بار با هدف تاثيرگذاري بر مردم شايد بتوانند پيروز شوند.

    

    تريبون هاي رسمي بي رونق اما پركوبش

     تريبون هاي رسمي همواره در اختيارشان بوده است. رسانه ملي با آنها كم همسو نيست و رسانه هاي شان آنچنان از توقيف و تذكر نمي ترسند. دولت هم بنا را بر عدم شكايت از آنها گذاشته است. تريبون هاي رسمي اما بيشتر از هر چيز ديگري يك هدف را در سر دارد و آن هم حمله از طريق كمرنگ جلوه دادن دستاوردها است. دستاوردهايي كه از نگاه آنها چيزي نيست و از هر فرصتي براي حمله به آن استفاده مي كنند. در روزهاي منتهي به انتخابات مجلس اصرار داشتند كه دولت نسبت به اقتصاد و معيشت بي توجهي كرده است و اين روزها هر چند وقت يك بار برجام را مورد حمله قرار مي دهند. در اين ميان اما تريبون هاي رسمي در ماه هاي اخير شتاب بيشتري به خود گرفته است. ضعف دولت در كمبود داشتن اين تريبون هاي رسمي از يك سو و خلاارتباطي كه بايد با پايگاه اجتماعي توسط دوست صورت مي گرفته است و نيست از سوي ديگر باعث شده است از اينجا بيشتر موفق شوند. به دولت حمله مي كنند، كسي هم آنچنان پاسخي نمي دهد. هر چند وقت يك بار شخص رييس جمهور يا معاون اول هستند كه پاسخي چندين درصد پايين تر از حمله آنها مي دهد اما باز هم متهم مي شوند. با تريبون هاي رسمي شرايط را به گونه اي جلو برده اند تا شخص حسن روحاني و اطرافيانش برچسب «هميشه متهم»را روي پيشاني داشته باشند. انتقادها به اين رفتار دولت هميشه كليدواژه حرف هاي حاميان دولت بوده است. سكوتي كه دولتي ها در برابر حملات و ويراني ها مي كنند و گويا در ظاهر برنده اش همين مخالفان دولت هستند. با اين همه نفع شان را از اين قسمت به اندازه كافي مي برند. با كمال آرامش حمله مي كنند، تخلفات دولت سابق را كماي حافظه كوتاه مدت مردم فرو مي برند و بيشترين دستاورد را دارند. جلسات غيررسمي هم در كنار ساير اقدامات شان از ديگر برنامه هاي شان براي سال سرنوشت ساز است. جلساتي كه يكي از جدي ترين خروجي هاي آن تلاش براي ايجاد اختلاف و تند كردن فضاي سياسي كشور در ابتداي سال بود. كاري كه حتي در تعطيلات نوروز هم قيد آن را نزدند و تمام تلاش شان را كردند با خبرهاي دروغين ميان بزرگان كشور اختلاف ايجاد كنند. آنها خوب مي دانند امسال سال سرنوشت سازي است كه اگر با همه امكانات و تلاش هاي شان براي خرداد ٩٦ تلاش نكنند، قافيه را مي بازند. حسن روحاني هرچند كه شايد با تلاش همين مخالفان برچسب «هميشه متهم» را با خود دارد اما بدون شك متفاوت ترين رييس جمهور كشور است. رييس جمهوري كه مخالفان قسم خورده اي دارد كه اين روزها براي يك دوره اي شدن او، با يكديگر هم قسم شده اند. هم قسمي كه اگر دولت براي شكستن آن برنامه اي نداشته باشد و اگر حاميانش را فراموش كند، نتيجه عجيبي هم خواهد داشت.

اعتماد