دفاعيه اى براى مهدى طارمى

وقتی مسی پشت ضربه پنالتی رفت و آسمان شیلی را نشانه گرفت، هو شد و آرام گریست، وقتی که روبرتو باجوی چشم قشنگ به‌جای تور دروازه برزیل، ضربه پنالتی‌اش رو به سمت سواحل ریودوژانیرو فرستاد هو شد، وقتی‌که علی دایی با آن قیچی برگردان معروفش در محوطه جریمه باعث گل خوردن تیم ملی ایران شد هو شد.

انگار این رفتار جزیی از فرهنگ هواداری شد و طرفداران دو آتشه فوتبال فقط و فقط روزهای خوب فوتبالیست‌هاشون را می‌خواهند و کاری به لحظه‌های بد و حساس آن‌ها ندارند، اما گذشته از همه این طرفداری‌های بد و بی‌اساس، نمی‌دانم چرا ما بوشهری‌ها این روزها این‌قدر عصبی و ناراحتیم و چشممان را بستیم و فرزند فوتبالی خودمان، مهدی طارمی را هو می‌کنیم؟ با رفتن مهدی به لیگ اروپا چه چیزی را از دست دادیم؟ چه افت و توهینی برای بوشهر رقم خورده؟ مگر همین مهدی طارمی نبود که از شاهین بوشهر قد کشید و با ایرانجوان به آقایی فوتبال ایران رسید؟ مگر نه اینکه بعد از محمود ابراهیم‌زاده و عبدالرضا ملاح‌زاده عزیز سومین بوشهری است که برای تیم ملی گل زده و الان هم اولین بازیکن بوشهری لیگ اروپا شده؟

چرا سوار موج برخی دوستان شده و به‌ اصطلاح جوگیر می‌شویم؟ همین آقایان امروز متعصب و باغیرت پرسپولیسی کجا بودند وقتی مهدی ما بوشهری‌ها ماشینش را هدیه کرد به مجتبی محرمی در حالی که پدرش هنوز که هنوز با موتور در کوچه پس کوچه‌های بوشهر طی مسیر می‌کند؟ مگر همین آقایانی که الآن رگ گردنشان برای پرسپولیس زده بیرون در اوج نداری و تنهایی پرسپولیس، فقط به خاطر یه مشت دلار به تیم‌های اماراتی نرفتند؟

مهدی جان تو فریاد نسلی از فوتبال جنوبی که هرگز دیده نشدند و فوتبالشان به نهانخانه‌ها و خاطرات پیوست، مهدی جان جدا از خوب یا بد بودن تیم جدیدت، شما برای فوتبال بوشهر و ایران یک سرمایه ملی و بزرگ هستی و طرفدارهای واقعی می‌دانند که روزهای آخر آقایان که صدای جیرینگ جیرینگ سکه‌هایشان گوش آسمان را هم خسته کرده چقدر تو رو با وعده و وعید توخالی اذیت کردن و مصاحبه پشت مصاحبه که ما آقای گل لیگ برتر را نگه داشتیم ولی خدا می‌دونه که اینطور نیست، موفق باشی رفیق.

فارس/پیمان زنده‌بودی