- یادداشتهای روزانه هاشمي رفسنجاني در سال ۱۳۷۹ منتشر شد (متن كامل)
- عکس کمتر دیده شده از «فیروزه» دختر ابوالحسن بنی صدر
- واکنش عباس عبدی به سخنرانی و تهدید امامان جمعه درباره وضع پوشش زنان
- آواز خواني یک روحانی روی آنتن صداوسیما (فيلم)
- تد کروز: بایدن با دروغگویی، مجوز تحویل پول نقد به ایران را صادر کرده است
- نظر شيربن هانتر درباره توافق ایران و عربستان
- سخنگوی پنتاگون: به دنبال درگیری با ایران نیستیم
- نظر صريح جهانگيرى درباره رياست جمهورى رئيسي (فيلم)
- روایت قرائتی از درس خانم بي حجاب به يك روحاني (فيلم)
- سایت خبری رویداد۲۴ فیلتر شد!
بر اساس یک ضرب المثل معروف فارسی «یکی را توی ده راه نمی دادند، سراغ خانه کدخدا را می گرفت!» معنا و مفهوم این مثال نغز فارسی گویای حال اشخاص است که واقعیت جایگاه خویش را بر نمی تابند و همواره در خیال خویش رویا می بافند. چون این ضرب المثل به کسانی اشاره دارد که اصل وجودشان برای جامعه زجرآور و زیانبار است. بنابراین، کسی آنها قبول ندارد و نمی تواند تحملشان کند. اما آنان بدون در نظر گرفتن جهت گیری افکار عمومی همواره تقاضاهای بی مورد و توقعات بی جای خود را مطرح و پیگیری می کنند.
دکتر عباس خلجی در این باره گفت: حال یک مرد جاه طلب که مدت ها پیش با رای مردم ایران به حاشیه قدرت و سیاست رانده شده ، چنان از خودشیفتگی مفرط رنج می برد که هم چنان در هوس قدرت و رویای بازگشت به سیاست غوطه ور است.
او چنان در توهم محبوبیت و خودبزرگ بینی مفرط به سر می برد که در باره انتخابات ریاست جمهوری آینده اطلاعیه پرطمطراق و بلند بالایی صادر کرده و گفته است که از کاندیدای خاصی حمایت نمی کند!
وی ضمن رد برخی شایعات در باره حمایتش از یک کاندیدای خاص اعلام کرده است:
«اینجانب عضو هیچ جناح، حزب و گروهی نیستم و از هیچ فرد یا جناح، حزب و گروهی حمایت نکرده و نخواهم کرد.»
در حالی که وابستگی تام و تمام وی به الیگارشی قدرت شهره عام و خاص است. ... و پس از پایان کارویژه سیاسی اش به کنج انزوای بازنشستگی سیاسی پیش از موعد رانده شد.
عباس خلجی در ادامه افزود: با این حال به نظر می رسد او نمی تواند یا نمی خواهد این واقعیت عریان را هضم و درک کند و با شرایط موجود کنار آید و جایگاه حاشیه ای ... خویش را بپذیرد. پس ناچار به سخن پراکنی می شود تا شاید نامش از لوح یاد توده های قابل بسیج زدوده نشود.
البته من بر این باورم که با گذر زمان سر این پدیده پارانویایی به سنگ واقعیت می خورد؛ به گونه ای که ناچار می شود تا واقعیات سیاسی موجود را بپذیرد و با جایگاه حاشیه ای و بی اهمیت خویش کنار آید. اما در این روند تدریجی هزینه های روحی و روانی و خسارات سیاسی و اجتماعی سنگینی را بر جامعه تحمیل می کند.
سايت جمهوريت
نظر شما