سوالی که باید از مخالفان تندرو توافق ژنو پرسیده شود

نواندیش: از زمان توافق ژنو بین ایران و گروه 1+5 بر سر یک طرح اقدام مشترک برای حل و فصل نهایی موضوع هسته ای ایران، کمتر از سه ماه می  گذرد و در این مدت مخالفان این طرح هر چه در توان داشته و دارند عرضه کرده اند تا مانع موفقیت این طرح و مانع رسیدن به توافق نهایی و جامع شوند.

این که در بین مخالفان توافق ژنو بسیاری از بدخواهان و دشمنان بین المللی جمهوری اسلامی ایران و رقبای منطقه ای قرار دارند، جای هیچ تعجب و ناراحتی نیست و بالاخره می توان درک کرد که در فضای رقابت و گاه تخاصم و ستیز بین المللی، احساس خطرها و دشمنی ها سبب می شود کشورها و گروه های پرنفوذ و لابی های قدرتمند هر چه در توان دارند انجام دهند تا به زعم خود جلو یک اقدام یا روند مغایر با منافع و مصالح خود را بگیرند.

از این رو اقدامات رژیم صهیونیستی در 3 ماه گذشته و برخی کشورهای عربی منطقه به ویژه عربستان و گلایه ها و مخالفت های علنی این قبیل کشورها و نیز تلاش لابی های پرنفوذ اسراییل در آمریکا به ویژه در کنگره این کشور برای بر هم زدن توافق ژنو و دیکته کردن آنچه که می خواهند به دولت کاخ سفید، در پرده نمانده و در 3 ماه گذشته به خوبی قابل مشاهده بوده است.

اما حکایت مخالفان داخلی توافق ژنو از نوع دیگری است. البته نقد و مخالفت و حتی برگزاری تظاهرات و گردهمایی در مخالفت یا موافقت با یک طرح و اقدام دولت حق هر شهروند ایرانی است و در این زمینه بحثی نیست و برخی منتقدان بی غرض توافق ژنو نیز در سه ماه گذشته مسایل و انتقاداتی را مطرح کرده اند که منطقی بوده است و می تواند در دور بعدی مذاکرات مورد توجه قرار بگیرد، اما نکته در این است که برخی دیگر از مخالفان تندرو توافق ژنو در کشور ما از جنس افکار عمومی نیستند، بلکه بیشتر از نوع گروه های فشار و باندهای مرئی و نامرئی قدرت هستند که در 8 سال گذشته آنچه در توان داشته اند کشور را به سمت و سوی نامطلوبی سوق داده اند و حالا نیز خود به خوبی می دانند که ادامه سیاست های گذشته ممکن بود چه پیامدی داشته باشد، اما دو چیز مانع آن است که این جماعت قلیل اما پرسروصدا و پرهیاهو (والبته پرنفوذ) به حقیقت اعتراف کنند:

1- نخستین دلیل در این است که اینان در سال های گذشته چنان بر طبل  شعار  و  سخنان دهان پرکن در سیاست های داخلی و خارجی کوبیده اند که هر گونه بازگشت آنها از مواضع گذشته شان در حکم امضای حکم مرگ(سیاسی) خودشان است. آنها در وادی سیاست - که وادی نسبی گرایی و محاسبه سود وزیان است – آن قدر تندروانه و به صورت محتوم و مطلق سخن گفته اند که با حاکم شدن فضای اعتدال گرایی در کشور و وزیدن نسیم خردگرایی بر دماغ سیاست ورزی در حماسه سیاسی 24 خرداد ، با مواضع گذشته جایی برای خود در سپهر سیاسی جدید نمی یابند.

راهکار منطقی برای این گروه ها این است که یا در مواضع گذشته شان تجدید نظر کنند و با اکثریت ملت همراه شوند و یا دستکم سکوت کنند و بگذارند دولت تدبیرو امید به پشتوانه رای مردم در 24 خرداد که از نظر بسیاری از ناظران یک رفراندوم ملی بود، به مطالبات و خواست ها و شعارهای مطرح شده در زمان انتخابات خرداد 92 که از زبان نامزد پیروز انتخابات بیان شد جامه عمل بپوشاند.

2- عامل دومی که سبب شده برخی از این گروه های تندرو پیام انتخابات 24 خرداد را درک نکرده و همچنان بر مواضع غیر منطقی گذشته شان پای بفشارند، مساله منافع اقتصادی شان است.  واقعیت این است که برخی از این گروه ها که به گفته محمد نهاوندیان رییس دفتر رییس جمهور می توان آنها را "دلالان  تحریم"  نامید ، در سال های گذشته از قبل تشدید تخاصم و کوبیدن بر طبل تنش منافعی عایدشان شده ، که نمی خواهند آن را از دست بدهند.

اگر شفافیت و ثبات بر فضای سیاسی و اقتصادی کشور حاکم شود و اوضاع بر وفق قانون باشد و شایسته سالاری حاکم شود بسیاری از این افراد و گروه ها باید صحنه را به نفع ایده و گروه و افراد برتر و بهتر در جهت منافع ملی کشور ترک کنند و این چیزی نیست که به آسانی در چنته تحمل این گروه ها و افراد باشد.

از این رو این گروه های تندرو هر روز به بهانه ای ساز مخالفت با دولت جدید را سر می دهند.

کسی مدعی بی عیبی و عدم نقصان دولت جدید نیست و بدون شک هر انسان و به تبع آن هر دولتی جایز الخطاست و شاید اغراق نباشد گفته شود خوشبختی یک دولت مستقر در داشتن مخالفان منطقی و دقیق است . مخالفانی که به قول معروف " مو را از ماست بیرون بکشند" و بر اشتباهات دولت مستقر انگشت تمرکز بگذارند و افکار عمومی را نسبت به این اشتباهات آگاه کنند . این گونه دولت مستقر نیز  می تواند اشتباهات خود را تصحیح کند و  در یک فرایند " کنترل و موازنه " عمومی ، فرایند سیاست گزاری با خطاهای کمتری همراه خواهد بود.

تنها تاکید بر یک نکته و یک پرسش از مخالفان تندرو توافق ژنو کافی ست تا سست بودن مواضع و شعاری بودن حرف هایشان اثبات شود و آن اینکه : اگر توافق ژنو به گفته خودتان "ترکمانچای هسته ای" است! با شرایط کنونی کشور و وضعیت اقتصادی موجود ، راه حل پیشنهادی و جایگزین شما چیست؟

اگر مخالفان تندرو توافق ژنو توانستند به این پرسش اساسی پاسخی منطقی بدهند؛ بدان معنا است که این سروصدایی که به راه انداخته اند از سر دلسوزی برای کشور و ملت است در غیر این صورت شک نباید کرد که این سروصداها به دو دلیل بر شمرده شده در بالاست.

وانگهی اگر توافق ژنو یک ترکمانچای هسته ای است، چگونه به تعبیر محمد حسن ابوترابی فرد نایب رییس مجلس شورای اسلامی"بحث هسته‌ای با اشراف کامل نهادهای کلیدی نظام و مقام معظم رهبری و در چارچوب تعریف شده پیش رفته و هدایت می‌شود" اما نتیجه آن که توافق ژنو است از دید منتقدان به ترکمانچای هسته ای تعبیر می شود؟