صدای مردم را بشنويد

مسیح مهاجری

سخنان روز چهارشنبه رئيس‌جمهور روحاني در جمع مديران ارشد دولت، با آنچه در يکسال اخير از وي شنيده مي‌شد متفاوت بود. اين تفاوت را مي‌توان قبل از هر چيز در شفافيت يافت، درست همان چيزي که در سخنان مسئولين ما وجود ندارد و در مواردي در عملکردهايشان نيز نمي‌توان آن را يافت.

رئيس جمهور روحانی با شفافيت قول داد در برابر دو جبهه مقاومت کند؛ يکي جبهه‌اي که از خارج درصدد اخلال در کشور است و ديگري جبهه‌اي که در داخل مشغول همراهي با دشمنان خارجي است. تکيه بر اين دو مورد، کاملاً درست است، اما برای موفقيت در مقابله با اين دو جبهه بايد شفافيت بيشتري در عملکرد دولتمردان ما پديد بيايد. اين شفافيت، در درجه اول مربوط به رابطه دولتمردان با مردم است و در درجه بعد تجديدنظر در اطرافياني که در تصميم سازي‌ها مؤثرند.

اينکه چند روزي است هماهنگي‌ها و همراهي‌هاي زباني ميان مسئولين نظام از صدر تا ذيل ديده مي‌شود، موجب خوشحالي است ولي جاي اين سؤال هم خالي است که چرا اين هماهنگي‌ها و همراهي‌ها جديدالاحداث هستند؟ آيااز بديهيات اوليه نيست که نظام جمهوري اسلامي به دليل ويژگي‌هايش طبعاً دشمناني در جبهه سلطه جويان جهاني دارد و همين واقعيت اقتضا مي‌کند مسئولان اين نظام هرگز از مسير هماهنگي و همراهي با همديگر منحرف نشوند و حتي براي مسئولان رده‌هاي پائين‌تر و براي اقشار مختلف مردم الگو و اسوه وحدت و همدلي باشند؟

پاسخ، روشن است و خود مسئولان بلندپايه نظام بهتر از هر کسي بر اين واقعيت واقفند و حتي بارها آن را به صورت اصلي کلي و يک شعار زيبا به زبان آورده اند، ولي همواره برخلاف اين شعار عمل کرده‌اند و کار به جائي رسيده که هم سلطه‌جويان خارجي و هم فرصت طلبان داخلي از اختلافات و درگيري‌هاي موجود بهره‌برداري به عمل آورده و پيش‌روي‌هائي کردند که کار به مشکلات اين روزها کشيده است. مردم ايران، با تجربه سياسي طولاني مدتي که دارند اين تفاوت در شعار و عمل را به درستي درک مي‌کنند و اعتمادشان به مسئولين دچار خدشه مي‌شود. اين مردم، به نظام و اصول و ارزش‌ها وفادارند به اين شرط که مسئولان به وظايف خود عمل کنند.

اکنون، بايد خدا را شکر کنيم که به مصداق «لايزال يؤيد هذاالدين بالرجل الفاجر» دشمن خارجي با تهديدهايش شيپور بيدارباش را با چنان صداي بلندي نواخته که اين صدا به گوش مسئولين نظام رسيده و همه را هشيار و بيدار کرده است. هر چند دشمن را نمي‌توان تمجيد کرد ولي بايد به خاطر اين شيپور پرصدا، او را در به خود آمدن مسئولين سهيم بدانيم و از خداي قادرمنان بخواهيم زمينه تداوم اين بيداري که منشأ هماهنگي و همدلي شده است را در قلب‌ها و اراده‌هاي مسئولين ما فراهم آورد.

اگر دولتمردان، اعم از اجرائي و تقنيني، قصد دارند خدشه‌اي که در اثر آن درگيري‌هاي بيهوده و زيان آور و آن عدم شفافيت‌ها در سخن و عمل در اعتماد مردم پديد آمده است را جبران کنند، بايد دو شرط را محقق سازند.

اول آنکه به حرف‌هاي مردم گوش بدهند و به عبارت روشن‌تر صداي مردم را بشنوند. مردم، حرف گزافي نمي‌گويند. آنها خواهان ثبات اقتصدي هستند. ثبات اقتصادي را در ظاهر يک مشت فرصت طلب و سودجو به وجود آورده‌اند ولي در واقع، بي‌توجهي مسئولين به مجاري امور عامل اصلي آن بود. اين بي‌توجهي بايد به توجه دقيق تبديل شود تا زمينه‌هاي بي‌ثباتي از بين برود.

شرط دوم اين است که براي رسيدن صداي مردم به گوش مسئولين، راه سالم و مطمئني بايد در نظر گرفته شود. سالم‌ترين راه اين است که مسئولان نظام جمهوري اسلامي از صدر تا ذيل با برنامه ريزي مشخص هفتگي مستقيماً با مردم مواجه شوند و سخنان بي‌پرده و بي‌پرواي آنها را بشنوند و راه ديگر اين است که افراد مطمئن، صادق و دردآشنائي مسئول انتقال حرف مردم به مسئولين باشند. تحقق اين شرط متوقف بر اين است که مسئولان نظام بدون معطلي و تعارف، در اطرافيان و مشاوران خود تجديدنظر کنند و افرادي با ويژگي‌هائي که برشمرديم را جايگزين آنها نمايند.

نمي‌دانيم مسئولان چقدر شجاعت چنين اقدامي را دارند ولي اين را مي‌دانم که اگر چنين شجاعتي را در خود به وجود نياورند، عبور از گردنه‌اي که اکنون در آن قرار دارند ميسر نخواهد بود. ضمناً اين را هم بگوئيم که اگر اين کار امروز انجام نشود، فردا دير است.

گزارش خطا