مجله ویک: سیاست تهاجمی دولت ترامپ، ابتکار عمل منطقه ای ایران را بیشتر خواهد کرد

رویکرد ترامپ علیه ایران روز به روز سخت تر می شود. او ظاهرا امیدوار است که تحریم های جدید ایران را مجبور به مذاکره در مورد برنامه تسلیحات هسته ای خود کند. امیدی که احتمالا تحقق نخواهد یافت. در حقیقت، این امر احتمالا بیشتر به ضرر ترامپ خواهد بود.

نواندیش: رویکرد ترامپ علیه ایران روز به روز سخت تر می شود. او ظاهرا امیدوار است که تحریم های جدید ایران را مجبور به مذاکره در مورد برنامه تسلیحات هسته ای خود کند. امیدی که احتمالا تحقق نخواهد یافت. در حقیقت، این امر احتمالا بیشتر به ضرر ترامپ خواهد بود.

به گزارش نواندیش، جف اسپروس در مجله ویک نوشت: در سال 2015، دولت اوباما و تعدادی از کشورهای دیگر، معامله با ایران را امضا کرده و تحریم های اقتصادی علیه کشور را به دلیل محدودیت برنامه تسلیحات هسته ای خود لغو کردند. رئیس جمهور ترامپ این توافق نامه را "بدترین معامله" نامید. پس از رسیدن به کاخ سفید، ترامپ از این توافق خارج شد. بنابراین، تحریم ها با هدف قرار دادن بیش از 700 فرد، شرکت ها و سازمان ها در سراسر اقتصاد ایران دوباره اعمال گردید.

به نوعی این یک تلاش مستمر برای بازگشت ایران به میز مذاکره است تا با شرایط سخت تر موافقت کند. متاسفانه، بازگشت تحریم ها به احتمال زیاد عوارض جانبی را پیچیده خواهد کرد.

اولا، هیچ امضا کننده دیگری به این معامله نمی خواست آن را خراب کند. بریتانیا، فرانسه، آلمان، اتحادیه اروپا به عنوان یک کل، به علاوه چین و روسیه، هیچ علاقه ای به پیوستن به تحریم های مجدد ترامپ ندارند.

البته، اقتصاد آمریکا بزرگ است، با دسترسی جهانی بنابراین کسب و کارهای خارجی و بانکها نمیخواهند با شرکت در تجارت با ایران از ایالات متحده خارج شوند. با این وجود، اروپایی ها در حال کار بر روی یک نهاد ویژه هستند که اجازه می دهد بانک ها و شرکت های غیر اروپایی به تجارت با ایران فراتر از بررسی یا دسترسی به سیاست ایالات متحده بپردازند.

بسیاری از کسب و کارها و بانک ها نمی دانند که آیا این نهاد در حقیقت موفق به محافظت از آنها می شود یا خیر. و اروپایی ها حتی موافق نبودند که کدام کشور یا سازمان، این کار را انجام دهد و نظارت کند، چرا که همه از آمریکایی ها می ترسند. در عین حال، تعداد زیادی از شرکت های کوچک اروپایی ممکن است با ایران کار کنند که تحت تحریم ها قرار نمی گیرد و یا تجارتی با آمریکا ندارند. کسب و کار روسیه در حال حاضر نسبتا از دسترس ایالات متحده خارج شده و می تواند خرید و فروش را با ایران ادامه دهد. چینی ها نیز تجربه ای در کار تحریم های ایالات متحده دارند. اما آنچه که اروپا انجام می دهد واقعا یک نمایش قابل توجه و ظریف از نزاع در برابر دولت ترامپ و هژمونی ژئوپلیتیک ایالات متحده است.

به طور رسمی، کاخ سفید یک رویکرد دفاعی به خود می گیرد. جان بولتون، مشاور امنیت ملی هفته گذشته گفت: "ما قصد نداریم تحریم هایمان را از طریق اروپا و یا هر کس دیگری از بین ببریم." اما دولت ترامپ در حال حاضر هشت اجازه نامه را برای کشورهای مختلف از جمله چین، ژاپن، هند و کره جنوبی صادر کرده ، که به آنها اجازه می دهد حداقل به طور موقت از ایران نفت بخرند. هیچ کشوری در اتحادیه اروپا گنجانده نشده است، اما این تجمع ضمنی توسط تیم ترامپ از خطرات اجرای تحریم ها بود.

تولید نفت ایران بخش بزرگی از بازار جهانی نیست. اما این بازار نیز در حال حاضر با کمبود عرضه مواجه است. مکانیزم زیادی برای مانور وجود ندارد و قیمت آن به طور قابل ملاحظه ای افزایش می یابد. تولید نفت ایران در اوایل سال جاری به میزان یک میلیون بشکه در روز کاهش یافته است و پیش بینی می شود تا اواسط سال 2019 با یک میلیون دیگر کاهش یابد. عربستان سعودی و دیگر اعضای اوپک می توانند تولید را جبران کنند. اما به نظر می رسد که ظرفیت اضافی نداشته باشند.

ریک پری وزیر انرژی با اعتماد به نفس پیش بینی کرد که تولید نفت آمریکا می تواند بازار جهانی را برای از بین بردن منابع ایران جبران کند - اما این به سختی قابل اطمینان است.

در عین حال، رهبری ایران اصرار دارد که به صادرات نفت خود ادامه دهد و هیچ کس نمی داند که چقدر نفت می تواند از طریق تدارکاتی که تحریم ها و یا تخلفات را دور بزند، "نشت کند". اما نفت در حال حاضر از 63 دلار به 73 دلار به ازای هر بشکه معامله میشود و کارشناسان پیش بینی می کنند که تحریم ها می توانند آن را به 100 دلار افزایش دهد.

پس چه باید کرد؟

اگر هدف ترامپ این است که ایران را مجبور به مذاکره کند، ممکن است به زودی ناامید شود. یک گزارش اخیر گروه بین المللی بحران در ادامه می گوید: "میزان اعتماد به نفس جمهوری اسلامی در تهدید و یا فرصت در محدوده آن، به طور عمده تعیین کننده رفتار آن است." "با توجه به این استاندارد، سیاست تهاجمی دولت ترامپ احتمال ابتکار عمل منطقه ای ایران را بیشتر می کند تا آن را محدود کند".