چرا الگوهای سنتی مان را دور می ریزیم؟!

نواندیش: سام سکوتی بداغ -  گذر عمر شاید فرآیندی باشد که هر پنج یا ده سال یکبار به بهانه‌ای و یا اتفاقی به انسان یادآوری می‌شود و سبب می‌گردد تغییر و تحول را متوجه شود، اما شاید بتوان گفت زندگی امروزی ما کمی وسیع‌تر از گذشته شده و تغییر در آن را بیشتر و ملموس‌تر از قبل می‌بینیم.

درکنار تغییرات ظاهری و یا نشستن گرد خاکستری و جوگندمی بر روی موی سرمان، دیدار یک دوست پس از سالها و همچنین عمو یا دایی خطاب شدن که برای نسل‌های بعدی ما به خاطره تبدیل می‌شود. با این سیاست کنترل جمعیت که هر روز پالسی جدید از حاکمیت دریافت می‌کند، می‌توان به تغییرات سبک زندگی مردم، سرعت رشد تکنولوژی و مهمتر از آن برای بحث این یادداشت، به پوشش اکثریت جامعه اشاره کرد.

کم نیستند دختران و پسرانی که هیچ تصوری از پوشش سنتی - بومی ایرانی ندارند و به لهجه محلی تکلم نمی‌کنند و یا نمی‌توانند تکلم کنند، کم نیستند اقوامی که حتی در آیین‌های محلی و سنتی خود، لباس های سنتی شان را بر تن فرزندان خود نمی کنند. توجه به خرده فرهنگ ها خود مهمترین علت پویایی فرهنگ مادر می‌شود و هرچقدر به فرهنگ ها و سنت های بومی محلی هر چند خرد و کوچک بی‌توجهی شود، تصویر بزرگتر و مادر ضعیف تر می‌شود.

از دوستی شنیدم که در کشور پرو، کارخانه‌های تولید پوشاک جدید که برند‌های جدید را تولید می‌کنند و عرصه را بر تولیدی‌های سنتی و کوچک تنگ کرده‌اند، غرفه‌هایی را در نمایشگاه‌های بزرگ خود افتتاح نموده‌اند و در آنجا کارگران و بافندگان قدیمی را استخدام کرده‌اند که به دوختن و بافتن لباس‌های سنتی که حرفه خانوادگی آنها بود، مشغول شده‌اند. این کار هم کمک به حفظ سنت های آنها خواهد کرد و هم کسی با آمدن صنعت و تکنولوژی، بیکار نشده است و از طرفی دیگر، دوستداران فرهنگ و سنت هنوز می‌توانند البسه قدیمی را خریداری کنند و پیوندی ظریف میان سنت و مدرنیته برقرار کنند. گفته‌اند نوع بافت سنتی به قیمتی تا ۴ برابر  بافت ماشینی آن به فروش می‌رسد و این خود سود‌آوری برای شرکت دارد.

کاش مردم ما نیز در مورد موضوعات فرهنگی، نوشتن و انتقاد کردن و روزنامه سیاه کردن را کم کنند و تا جایی که امکان دارد برای حفظ پیکره فرهنگی مناطق محل زندگی خود تلاش کنند.
مدرن بودن به معنای پشت پا زدن به سنت نیست، انسان امروزی باید درکنار برخورداری و استفاده از مواهب پیشرفت تکنولوژیکی و صنعتی، گذشته خود را زنده نگه داشته و برای آیندگان داستان زندگی خود را  بازگو نکند، بلکه آن را حفظ کرده و به فرزندان خود نشان دهد.