دستاورد اصلی سفر اشتون به تهران؛ چرا منتقدان گرفتار حاشیه اند؟

نواندیش: کاترین اشتون مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا به تهران آمد و رفت و تقریبا با همه طیف ها و مقامات سیاسی کشورمان (حتی مقامات سابق از جمله جلیلی) دیدار کرد و در حاشیه این دیدارها دیداری حاشیه ای و غیر منتظره داشت.

در روزهای گذشته رسانه ها و جناح های مخالف دولت یازدهم ، به این بهانه دولت را آماج حملات خود قرار داده اند و دولت را به بی تدبیری، سهل انگاری، بی تفاوتی، به حراج گذاشتن خون شهدا، خیانت به کشور و... و دیگر اتهامات می نوازند.

در واقع مساله ای فرعی در حاشیه سفراشتون به تهران از سوی مخالفان دولت یازدهم بزرگ شده است و اصل داستان که مساله اعتماد سازی مجدد در روابط ایران و جهان ، حل دیپلماتیک مساله هسته ای و کاهش تحریم ها و منزوی شدن بد خواهان و جنگ طلبان بین المللی است، به دست فراموشی سپرده شده است!

 " نقد " (حتی نقد ناوارد ) حق همه شهروندان و احزاب و گروه ها است و در این موضوع بحثی نیست که چرا دولت مورد نقد قرار می گیرد، بلکه سخن بر سر این است که در موضوعات مرتبط با منافع کلان ملت و کشور (همچون موضوع هسته ای) اگر منتقدان واقعا دلسوز هستند باید نقدشان راهگشا و عالمانه و قابل دفاع بوده و از سیاست بازی و حاشیه سازی به دور باشد.

مخالفان امروز دولت یازدهم که غالب آنها حامیان دولت پیشین بودند، حتما فراموش نکرده اند که دولت های نهم و دهم چه بر سر کشور و ملت آمد و نیز فراموش نکرده اند که یکی از نقدهای جدی (وارد یا ناوارد) آنها در زمان دولت اصلاحات به مجلس ششم ،مساله سیاست بازی و سیاسی شدن بیش از حد مجلس بود.

حال چگونه است که برخی نمایندگان منتقد دولت ، از همان روش هایی که زمانی مورد انتقاد خودشان بود ، استفاده می کنند؛ سوالات حاشیه ای و نا مربوط از وزرا می پرسند، در جلسات سوال از وزرا به آنها توهین می کنند و با ادبیات نا مناسب سخن می گویند و خلاصه هر کاری می کنند جز "وظیفه اصلی شان" که پرداختن به قضایای اصلی و رها کردن حاشیه ها و سیاست بازی ها و جناح بازی ها است.

به طور مشخص این دسته از  مخالفان دولت به دستاوردهای و جنبه های ایجابی عملکرد دولت یازدهم در 7 ماه گذشته در بازگرداندن مجدد ثبات نسبی به کشور و حرکت دادن چرخ های دیپلماسی مدبرانه در جهت منافع کلان ملت و کشور ونظام توجه ندارند و متوجه نیستند سفر اشتون به تهران با وجود برخی حواشی ها در اصل قضیه در راستای این رویکرد دولت جدید صورت پذیرفت.

این انتقادها و غوغاها علیه دولت یازدهم در حالی است که بسیاری از مخالفان امروز دولت در 8 سال گذشته و در زمان دولت های نهم و دهم حامی مطلق دولت بودند ، دولتی که نه برنامه راهبردی برای اداره کشور داشت و نه اساسا به برنامه ریزی مدبرانه و کارشناسانه اعتقادی داشت،
 
به راستی اگر رسانه های مخالف دولت، روی این موضوع انقدر مصاحبه و واکنش و خبرسازی نمی کردند مساله دیدار فرعی اشتون تا چه میزان اهمیت داشت که روی اصل موضوع که سفر او به تهران پس از 6 سال مذاکره بی نتیجه با ایران بود ، سایه بیندازد و با این اعتراض ها به عنوان "یک اختلاف شدید درونی ایران"، در بسیاری از رسانه های بین المللی انعکاس یابد؟

البته شاید برخی گروه ها و افراد هیچ ابایی از بر هم زدن روند سیاست خارجی کشور نداشته باشند  و اساسا حیات سیاسی خود را در غوغاسالاری و ادامه روند تحریم ها ببینند؛ اما به عقلای منتقد دولت باید این مساله را یادآور شد که دستاورد اصلی سفر اشتون به تهران "ضجه های نتانیاهو در ساحل شهر بندری ایلات  در اعتراض به این اقدام بود نه مساله ای حاشیه ای چون دیدار اشتون با چند تن از بانوان در سفارت اتریش.

 آیا نشنیدید وقتی نتانیاهو از سر ناراحتی در فردای روز سفر اشتون به تهران در یک معرکه گیری در کنار کشتی ادعایی منتسب به ایران گفت: رهبران غربی فریب ایران را خورده اند و در حالی که ما مشغول خالی کردن کشتی حامل سلاح ایران به غزه! در ساحل ایلات هستیم آنها در ایران با مقامات تهران  دست می دهند و به آنها لبخند می زنند؟

 آیا همین ناراحتی و احساس انزوای رژیم اسراییل و منزوی شدن تندروها هم در آمریکا و اروپا را که در نتیجه تغییر رویکرد سیاست خارجی  کشور در 7 ماه گذشته بوده است، نمی توان یک دستاورد برای دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی کشور دانست ؟!

و اگر چنین است چرا برخی یک موضوع حاشیه ای این سفر را دستاویز هجمه به دولت آن هم در آستانه آغاز دور جدیدی از مذاکرات با گروه 1+5 کرده اند؟