فهرست دارایی های امام خمینی که به قوه قضاییه اعلام شد چقدر بود؟

اعلام فهرست اموال مسئولان و اعضای خانواده‌شان یکی از موضوعات جالب و تأمل‌برانگیز در ایران بعد از انقلاب است. قانون اساسی در سال 58 رهبر و رئیس‌جمهور و وزرا را ملزم کرد فهرست دارایی خود را در زمان تصدی و پایان آن به رئیس قوه قضائیه اعلام کنند و امام خمینی (ره) اولین شخصیتی بود که به اجرای اصل 142 قانون اساسی تن داد.

به گزارش شرق، ایشان فهرست اموال خود را به دفتر مرحوم بهشتی که رئیس دیوان عالی کشور و شورای عالی قضائی بود، ارسال کردند. در آن فهرست دارایی رهبر انقلاب این‌گونه ذکر شده بود «دارایی رهبر انقلاب در 24 دی 1359 بدین قرار بوده است:

دارایی غیرمنقول (با ذکر مشخصات):

یک باب منزل مشتمل بر بیرونی و اندرونی در قم، محله باغ‌قلعه که معروف است.

قطعه زمینی است که ارث پدری است و به حسب اطلاع حضرت آقای پسندیده مشاع است بین این‌جانب و معظمٌ له و ورثه مرحوم اخوی (آقای هندی) که اجاره سهمیه این‌جانب از قرار اطلاع آقای اخوی، سالی چهار هزار ریال است که داده نمی‌شود.

دارایی منقول اعم از نقدی، موجودی یا سپرده بانکی، سهام و اموال غیرمنقول دیگر با ذکر قیمت تقریبی:

وجه مختصری است در تهران که نذورات و هدایای شخصی است.

اثاث منزل ندارم، مختصر اثاثی است در قم و تهران، مِلک همسرم می‌باشد.

دو قطعه قالی در منزل است، داده‌اند که اگر خواستم بابت خمس حساب کنم و مال این‌جانب و ورثه نیست باید به سادات فقیر بدهند.

چند جلد کتاب، بقیه کتبی است که در زمان شاه مخلوع به غارت رفت و نمی‌دانم چقدر است و چند جلد کتاب که در مدتی که در تهران هستم از طرف مؤلفین هدیه شده است که قیمت تقریبی آن را نمی‌دانم، ولی قدر قابلی نیست.

اثاثی که در منزل مسکونی فعلی در تهران است مِلک صاحبان منزل است، احمد اطلاع دارد.

کلیه وجوهی که در بانک‌ها یا در منزل یا نزد اشخاص است که آقای پسندیده مطلع هستند، به استثنای وجه مختصری که اشاره شد، وجوه شرعیه می‌باشد و مِلک این‌جانب نیست و ورثه این‌جانب در آنها حقی ندارند و تکلیف آنها را به حسب وصیت تعیین نموده‌ام».

بعد از فوت امام مشخص شد نه‌تنها بر دارایی‌های امام در دوران رهبری این کشور ثروتمند چیزی اضافه نشد، بلکه حتی یک قطعه زمین موروثی هم به دستور ایشان به مستمندان محل واگذار و از مِلک ایشان خارج شده بود. ازاین‌رو تنها دارایی غیرمنقول ایشان، منزل قدیمی‌شان در قم بود که آن هم از زمان تبعید امام به بعد، در اختیار اهداف نهضت اسلامی قرار گرفت و عملا جنبه شخصی نداشت.