مزدک هایی که رفتند، مزدک هایی که می روند و مزدک هایی که در آرزوی رفتن اند!

نواندیش- رضا امیری: روز گذشته بحث مهاجرت مزدک میرزایی از تهیه کنندگان و گزارشگران مطرح ورزشی صدا و سیما به انگلستان و پیوستن وی به شبکه ماهواره ای حسابی داغ بود و واکنش های متفاوتی هم برانگیخت، هرچند که خود وی هنوز واکنشی نسبت به این خبر نداشته است.

فارغ از اینکه این خبر درست باشد یا نه در صورت تایید آن هم جای هیچ تعجبی نیست چرا که مزدک میرزایی مثل هر شهروند دیگر این کشور که این روزها در سودای مهاجرت است حق داشته در مورد زندگی خودش تصمیم بگیرد، پس انگ خائن زدن و امثال هم به هر کس که تصمیم به رفتن می گیرد درست نیست. متاسفانه مزدک های این سرزمین سال ها است که بار سفر خودشان را بستند، در این بین ما به جای اینکه ببینیم چرا این طوری شده که مزدک ها یا رفتند یا در شرف رفتن هستند و یا با رویای رفتن شب رو روز و روز رو شب می کنند، فقط ترجیح دادیم تا موقع رفتن چراغ ها را خاموش کنیم بلکه آن را نبینیم!

همین سال گذشته بهرام صلواتی در نشست مهاجرت، تمنای رفتن در دانشکده فنی دانشگاه تهران عنوان کرد: در سال ۲۰۱۸، تعداد دانشجویان مهاجر از ایران ۱۲ هزار و ۷۰۰ نفر اعلام شده که از این میان رتبه ۱۲ را میان دانشجویان خارجی آمریکا دارا هستیم.

وی در ادامه از نگرانی ماندگاری دانشجویان سخن گفت و افزود: ایران کشوری است که نرخ ماندگاری بالاتری در مقصد نسبت به کشور‌های هند و چین دارد. ۹۰ درصد دانشجویان ایرانی پس از اتمام تحصیل در آمریکا می‌مانند.

از طرفی جالب است بدانید که ایران در میان بیش از ۱۰۰ کشور، چهارمین رتبه را در ثبت نام لاتاری آمریکا دارد و این آمار خود به اندازه کافی از عمق فاجعه خبر می دهد، فقط کافی است سری به آموزشگاه های زبان بزنید تا ببینید برای اخذ تافل، آیلتس و جی آر ای چه خبر است، بدون شک این ادعا که امروز بخش عمده ای از جامعه به خصوص جامعه نخبه سودای مهاجرت دارند ادعای گزافی نیست.

اما به راستی چرا؟

تردیدی نیست که بخش عمده ای از این علاقه به رفتن ناشی از تبلیغات رسانه های غربی و باور نادرستی است که در بخشی از جامعه ما وجود دارد، برای خیلی ها خارج از کشور کعبه آمال شان به حساب می آید و این گونه تصور می کنند همین که پایشان را از مملکت بیرون بگذارند تمامی مشکلاتشان حل خواهد شد، باوری که در خیلی از مواقع بعد از رفتن پوچ بودن خود را نشان می دهد.

با این حال باید پذیرفت یک بخش بزرگی از این شور و اشتیاق به رفتن به خصوص در بین قشر نخبه و تحصیل کرده به دشواری گردش نخبگان در کشور ما بر می گردد، متاسفانه در ایران به خصوص در کارهای دولتی مشغول به کار شدن اصلا راحت نیست یا بهتر بگوییم به نوعی شاخ غول شکاندن است، در بسیاری از موارد افراد تحصیلکرده به بهانه های بعضا نادرست از ورود به دستگاه های دولتی منع می شوند، افراد نخبه و بعضا عاشق وطنی که که اگر به آن ها اعتماد شوند به خوبی از پس مشکلات بر می آیند، اما گاهی دلزدگی بستن فضا و سنگ انداختن جلوی پایشان راهی جز رفتن برایشان باقی نمی گذارد.