چالش های آمریکا برای فشار بیشتر بر ایران: دیگر تحریمی نمانده که اعمال نشده باشد!

نواندیش: دستیار امنیت ملی رئیس جمهور آمریکا اعلام کرده که به علت تحریم بیش از حد، امکان اعلام تحریم های بیشتر علیه ایران و روسیه وجود ندارد.

به گزارش آریا سعادتمند سرویس بین الملل نواندیش، اسپوتنیک در مورد دشواری های تحریم بیشتر ایران نوشت: آقای رابرت اوبرایان مشاور امنیت ملی کاخ سفید در اظهاراتی قابل تامل اخیرا گفته که ایالات متحده تا کنون تحریمهای زیادی علیه ایران و روسیه اعمال کرده است و واشنگتن گزینه‌های کمتری برای محدودیتهای جدید علیه این دو کشور در اختیار دارد.

اگر این سخنان آقای اوبرایان را بخواهیم به زبان ساده ترجمه کنیم یعنی دیگر آمریکا گزینه تحریمی ندارد که استفاده نکرده باشد و همه این تحریم ها تا به حال جواب نداده و آمریکا نتوانسته به آنچه می خواهد برسد.

به صورت تاریخی در جنگ ها لشکریان حمله کننده اقدام به محاصره یک قلعه یا یک روستا و یا یک شهر می نمودند تا دشمن را وادار به تسلیم کنند و کم کم این بحث گسترش یافت تا اینکه محاصره کشورها راه افتاد و بعدها برخی سیاست مداران به این نتیجه رسیدند که با استفاده از ابزار تحریم کشورها را محاصره اقتصادی کنند تا وادار به تسلیم شوند.

عموما هم در پی محاصره یا اهالی محاصره شده درب های شهر را باز می کردند و کاملا تسلیم می شدند یا اینکه مذاکره انجام می دادند و به توافقات میانی می رسیدند یا اینکه حمله کننده مجبور می شد اقدام به حمله و تسخیر مقصد از طریق نظامی نماید.

در بهترین شرایط هم حمله کننده متوجه هزینه های زیاد لشکر کشی خود می شد و مجبور به عقب نشینی می گردید.

سیاستمداران با تجربه همه این گزینه ها را روی میز می گذارند و فکر می کنند کدام به نفع شان است و هدفشان از محاصره و یا تحریم چیست.

نه اینکه بخواهند صرفا به دلیل لج بازی و یا به کرسی نشاندن حرف خود کاری را انجام دهند.

به عنوان مثال بر کسی پوشیده نیست که تحریم های شورای امنیت موجب آن شد که ایران حاضر شود پای میز گفتگو و مذاکره بنشیند و برجام را امضا و اجرا کند.

توقع این بود که طرف های مقابل هم تعهدات خود را اجرا می کردند تا هم ایران و هم دیگر کشورها تشویق شوند که برای خلاصی از محاصره خود به سمت گفتگو و مذاکره پیش بروند و امتیازی بدهند و امتیازی بگیرند.

خوب توجه داشته باشید، امتیازی بدهند و امتیازی بگیرند.

هیچ عقل سالمی در جهان حکم نمی کند که یک طرف فقط امتیاز بدهد ولی امتیازی دریافت نکند، منظور از امتیاز هم اینجا امتیازی است که در حد امتیاز داده شده باشد، حال مقداری هم کمتر باشد باز شاید قبول باشد.

بدیهی است که اگر یک طرف بخواهد امتیاز بدهد و طرف مقابل حاضر نباشد هیچ امتیازی بدهد به این کار دیگر نمی گویند توافق بلکه می گویند تسلیم کامل.

نه ایران و نه روسیه و به سخنان آقای اوبرایان اضافه کنیم نه چین و نه... هنوز به مرحله تسلیم نرسیده اند و سیاستمداران بی سیاست ایالات متحده با افراط در اعمال تحریم های کذایی کار را به جایی کشانده اند که دیگر برای این کشورها فرقی نداشته باشد آمریکا تحریم جدیدی اعمال کند یا نه.

کشورهای با اشخاص تعامل نمی کنند بلکه با دولت های مستقر به عنوان نماینده حکومت ها تعامل می کنند.

یعنی هیچ منطقی نمی تواند مجامع بین المللی را قانع کند که دولتی به نمایندگی از کشوری بیاید و توافقی را به امضا برساند و بعد در انتخابات دیگری فرد دیگری رییس جمهوری شود و بگوید من تعهدات دولت قبلی را قبول ندارم و مساله را بخواهد شخصی کند.

آنوقت دیگر هیچ کس نمی تواند اطمینان کند که اگر با این یکی توافقی امضا کرد دیگری پایبند آن خواهد بود یا نه.

آن هم در شرایطی که انقلابی در ساختار سیاسی آن کشور در کار نبوده باشد.

حتی در صورتی که در کشورها انقلاب شود جامعه جهانی توقع دارد کشورها پایبند تعهدات بین المللی خود باشند.

مثل ماجرای امضای توافق منع گسترش تسلیحات هسته ای که قبل از انقلاب در ایران امضا شد و علیرغم اینکه در ایران انقلاب شد و حکومتی کاملا مخالف حکومت قبلی سر کار آمد، جامعه بین المللی توقع دارد ایران پایبند این تعهد باشد.

اگر اینگونه باشد شاید ایران محق تر است که مدعی شود حاضر نیست پایبند تعهدات خود در معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای موسوم به ان پی تی باشد.

معاهده ای که پایه همه تحریم ها و فشارها بر علیه ایران است و پای آژانس بین المللی انرژی هسته ای را به ایران باز کرده.

افراط در سوء استفاده از گزینه تحریم های آمریکا بر علیه دیگر کشورها موجب آن شده که این تحریم ها رنگ خود را از دست بدهند و حتی برخی افتخار کنند که در لیست تحریم های آمریکا قرار گرفته اند.

با توجه به این شرایط وفرمول هایی که از قبل در باره محاصره و تحریم ها در همین مقاله ذکر شد و با توجه به اینکه پس از سالها تحریم آمریکایی ها نتوانسته اند به نتیجه مطلوب خود برسند و طرف های تحریم شده آنقدر توانمندی دارند که بتوانند در مقابل آمریکا بایستند و تسلیم نشوند، آمریکایی ها فعلا دو گزینه بیش ندارند، یا اینکه از تحریم های خود دست بردارند و عقب نشینی کنند و به فکر مشکلات داخلی خود باشند یا اینکه بخواهند وارد جنگ شوند و هزینه آن را تقبل کنند و باری بر بار های موجود بر اقتصاد خود اضافه کنند.

البته تا چند روز دیگر انتخابات آمریکا برگزار می شود و یک گزینه دیگر هم شاید پس از این انتخابات روی میز قرار گیرد و آن این است که دولت بعدی، وابسته به هر طرفی که می خواهد باشد، سیاست های فعلی آمریکا را تغییر دهد و تلاش کند اطمینان جهانیان را به اعتبار آمریکا کسب کند و اقدام به اجرای تعهدات خود در قبال دیگر کشورها نماید.

در آن صورت و در صورتی که آمریکای دوره بعد بتواند دیگران را متقاعد کند که با آمریکای فعلی فرق دارد، شاید گزینه حل مسالمت آمیز اختلافات مجددا روی میز قرار گیرد.