"دیگو آرماندو مارادونا"؛ ستاره ای که شبیه هیچ کس نبود!

نواندیش- رضا امیری: خبر کوتاه بود و تلخ؛ دیگو آرماندو مارادونا درگذشت! اعجوبه ای که شبیه هیچ کس نبود، ستاره ای خاص با اظهارنظرها و رفتارهایی جنجالی. کمتر کسی است که حداقل یکبار هم که شده نام او را نشنیده باشد، فوتبالدوستان همواره تحت تاثیر حرکات خارق العاده اش و سیاسیون تحت تاثیر اظهارات جنجالی اش بوده اند. 

با انتشار خبر درگذشت مارادونا موجی از پیام های تسلیت از گوشه و کنار جهان منتشر شد، اما شاید یکی از جالب ترین آنها البته در کنار پیام پله پستی بود که گابریل کالدرون، سرمربی پیشین پرسپولیس و همبازی مارادونا فقید در توییتر منتشر کرد، او با انتشار تصویری از خودش و همبازی سابق اش نوشت: دوستت دارم دیگو. من تو را به خاطر آنچه در زندگی‌ات انجام داده‌ای قضاوت نمی‌کنم اما تو را به خاطر آنچه با زندگی ما انجام داده‌ای، دوست دارم.

زندگی شخصی مارادونا نکات تیره بسیاری داشت و این یکی از دلایلی بود که بسیاری او را چندان دوست نداشتند، اما به قول کالدرون تاثیر او بر دنیای فوتبال قابل انکار نیست، مارادونا پیش از جام جهانی سال ۱۹۹۱ در ایتالیا به خاطر مصرف کوکائین ۱۵ ماه از حضور در میادین محروم شد. او در ادامه هم به دلیل مصرف مکرر مواد مخدر، زد و خورد، استفاده از سلاح و درگیری‌های لفظی بی پایان، در کانون حاشیه‌هایی قرار داشت که اعتبار ورزشی‌اش را خدشه‌دار می‌کرد.

مارادونا تا سه سال پیش از مرگش، حاضر نبود مسئولیت فرزندی خارج از اردواج را که در ایتالیا و هنگام عضویتش در ناپولی به دنیا آمده بود بپذیرد، در دوران آماده‌‌سازی برای جام جهانی ۹۴ آمریکا با تفنگ به خبرنگاران حمله‌ور شد. او سابقه پرتاب سنگ به خبرنگاران را هم دارد، این ها تنها بخشی از حواشی آقای خاص زمین فوتبال بود.

اما آنچه مارادونا را با بسیاری از ستاره های عصر خودش متمایز می کرد مواضع سیاسی اش بود، پر بیراه نیست اگر بگوییم او سیاسی ترین ستاره دنیای فوتبال بوده است به طوری که مواضع عمدتا ضد آمریکایی اش هیچ گاه از اذهان پاک نمی شود او حتی زمانی که مشهورترین و مهم ترین گل تاریخ شاید بتوان گفت دنیای فوتبال را در جاج جهانی و در مصاف با انگلستان با دست به ثمر رساند در واکنش به این گل گفت: دست من؟ نه این دست خدا بود که انتقام مردم آرژانتین را از انگلیس گرفت!

اشاره او به جنگ سال 1982 بین آرژانتین و انگلیس بر سر مالکیت جزایر فالکلند بود که طی آن بیش از 600 آرژانتینی کشته شدند. 

مارادونا بعد ها بارها و بارها علیه سیاست های آمریکا موضع گرفت و حتی به دیدار رهبرانی مثل چاوز یا کاسترو رفت شاید جالب باشد بدانید که وی مقطعی هم به کاردار سفارت جمهوری اسلامی در بوینس آیرس گفت: «تاکنون با چاوز رييس جمهور ونزوئلا و فيدل کاسترو رهبر کوبا ديدار کرده‌ام و حالا می‌خواهم با رييس جمهور شما ملاقات کنم.» مارادونا همچنین پیراهنش را به محسن بهاروند کاردار سفارت ايران در آرژانتین داد که طی مراسمی توسط منوچهر متکی به احمدی‌نژاد اهدا شد. در آن مقطع حتی شایعه سرمربیگری مارادونا در تیم ملی فوتبال ایران منتشر شد اما او هدایت تیم ملی کشورش را به عهده گرفت.

او سال 2005 در برنامه ای تلویزیونی گفت: من از هر چیزی که منشا آن آمریکایی باشد متنفرم. من با تمام وجودم به آنها نفرت می‌ورزم. به همین خاطر است که همواره فیدل کاسترو و هوگو چاوز را می‌ستایم و از جرج بوش بیزارم، او یک قاتل است!

این اما تنها موضع سیاسی مارادونا نبود وی در مورد جنگ سوریه، مساله فلسطین و حتی سیاست های مهاجرتی اخیر ترامپ هم اظهار نظر کرد تا جایی که واشنگتن از صدور ویزا برای وی امتناع ورزید، او ترامپ را عروسک خیمه شب بازی خوانده بود.

مارادونا در مورد فلسطین هم گفته بود: قلب من فلسطینی است، از اینکه در هر زمانی بگویم حامی ملت فلسطین هستم هیچ ابایی ندارم و از هیچ کس نمی ترسم!

خوب یا بد مارادونا ستاره ای بود که شبیه هیچ یک از ستاره های هم عصر خود و حتی آینده نبود، اعجوبه ای که با همه حواشی اش ستاره ای بی مثال در دنیای فوتبال به حساب می آمد.