چرا برخی از مبتلایان به کرونا به رغم داشتن آنتی‌بادی زیاد به شدت بیمار می‌شوند؟

محققان دریافتند که یک مولکول طبیعی در بدن می‌تواند مانع اتصال آنتی‌بادی‌های انسان به ویروس سارس-کوو-۲ شود.

به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال‌اکسپرس، این کشف می‌تواند به یافتن توضیحی برای این سوال که چرا برخی از مبتلایان به کووید-۱۹ به رغم داشتن سطح بالای آنتی‌بادی به شدت بیمار می‌شوند،‌ کمک کند.

در این مقاله که در تاریخ ۲۲ آوریل در مجله‌ی "Science Advances" منتشر شد، گروهی از محققان موسسه‌ی "فرانسیس کریک"(Francis Crick) با همکاری محققان کالج امپریال لندن(Imperial College) ، کالج کینگز لندن( Kings College) و دانشگاه کالج لندن(UCL) دریافتند که مولکول‌های بیلی‌وردین و بیلی‌روبین که به طور طبیعی در بدن وجود دارند می‌توانند مانع اتصال آنتی‌بادی‌ها به پروتئین سنبله ویروس کرونا شوند.

از آنجایی که واکسن‌ها در سراسر جهان در حال توزیع هستند، درک ایمنی بدن در برابر سارس-کوو-۲ و همچنین نحوه‌ی گریز ویروس از آنتی‌بادی‌ها بسیار اهمیت دارد. با این حال هنوز ناشناخته‌های زیادی در این مورد وجود دارد. توانایی سیستم ایمنی در کنترل بیماری و کیفیت آنتی‌بادی افراد مختلف بسیار متغیر است و در همه یکسان نیست.

دانشمندان موسسه‌ی کریک که آزمایشاتی انجام می‌دادند تا بفهمند آیا فردی در معرض ویروس بوده است یا خیر، دریافتند که پروتئین سنبله سارس-کوو-۲ به مولکول بیلی‌وردین متصل می‌شود. این مولکول به پروتئین‌های ویروس رنگ سبز غیرمعمولی می‌دهد.

این گروه با همکاری محققان کالج امپریال و کینگز و UCL دریافتند که این مولکول‌های طبیعی باعث کاهش اتصال آنتی‌بادی‌ها به پروتئین سنبله ویروس می‌شوند. آن‌ها سرم خون و آنتی‌بادی‌های افرادی که به سارس‌-کوو-۲ آلوده شده بودند را بررسی کردند و دریافتند که بیلی‌وردین باعث کاهش ۳۰ تا ۵۰ درصدی اتصال آنتی‌بادی‌های بدن به پروتئین سنبله ویروس می‌شود و برخی از آنتی‌بادی‌هایی که در خنثی کردن ویروس نقش دارند را غیرفعال می‌کند.

چنین اثرگذاری قابل توجهی کاملا غیرمنتظره بود زیرا بیلی‌وردین تنها به بخش کوچکی از ویروس متصل می‌شود. برای یافتن عملکرد آن، محققان از میکروسکوپ الکترونی کرایو و روش بلورشناسی پرتو ایکس استفاده کردند تا ارتباط میان بیلی‌وردین، پروتئین سنبله و آنتی‌بادی‌ها را با جزئیات بیشتری مشاهده کنند.

آن‌ها دریافتند که بیلی‌وردین به پایانه‌ی N پروتئین سنبله متصل می‌شود و اجازه نمی‌دهد این بخش ساختارهای خود را آشکار کند. این بدان معناست که آنتی‌بادی‌ها قادر به دستیابی به نقاط مورد هدف‌شان نیستند بنابراین نمی‌توانند به ویروس متصل شده و آن را خنثی کنند.

آناکارا روزا(Annachiara Rosa), نویسنده‌ی اصلی این مقاله می‌گوید: هنگامی که سارس-کوو-۲ ریه‌های یک بیمار را درگیر می‌کند باعث ایجاد آسیب به عروق خونی می‌شود که در نتیجه سلول‌های ایمنی افزایش می‌یابند. هر دوی این پیامدها باعث افزایش سطح بیلی‌روبین و بیلی‌وردین در بافت‌های اطراف می‌شود و هرچه تعداد این مولکول‌ها بیشتر شود ویروس فرصت بیشتری برای پنهان شدن در برابر آنتی‌بادی خواهد داشت. این فرایند واقعا قابل توجه است زیرا ویروس از عوارض ناشی از آسیبی که ایجاد کرده سود می‌برد.

پیتر چراپانو(Peter Cherepanov)، از نویسندگان این مقاله می‌گوید: در ماه‌های اولیه شروع همه‌گیری ما به شدت مشغول یافتن آنتی‌ژن‌های ویروس برای ساخت آزمایشات تشخیصی بودیم و هنگامی که پروتئین‌های سبز رنگ را مشاهده کردیم انتظار داشتیم به پاسخی ساده دست یابیم اما در عوض ترفند جدید ویروس در فرار از آنتی‌بادی‌ها ما را حیرت‌زده کرد.

محققان این تحقیقات را از زوایای مختلف ادامه خواهند داد از جمله بررسی میزان بیلی‌وردین و یافتن راهی برای اتصال آنتی‌بادی به بخش‌های دیگر ویروس.