چرا ایران کره شمالی نمی شود؟

اکبر مختاری در مطلبی که در کانال تلگرامی خود منتشر کرد در مورد حرکت ایران به سمت کره شمالی شدن نوشت: این روزها در برابر طرح فاجعه بار و خطرناک به اصطلاح صیانت فضای مجازی بار دیگر بحث های مربوط به کره شمالی شدن ایران داغ گشته است، این درحالیست که اساسا مقایسه هر کشوری دیگر با کره شمالی به غایت خطاست.

کره شمالی را برخی میگویند حجاب آزاد دارد! این درحالیست که لباسها حتی در کره شمالی شبیه هم است حتی مدل موها شبیه هم است، زنان در کره شمالی روسری ندارند اما تفاوت در پوشیدن در میان مردم نیست! حتی در نوع لباس پوشیدن و رنگهای پوشش تفاوتی دیده نمیشود.

در کره شمالی تاکنون اینترنتی وجود نداشته و ندارد که با محدودشدن اینترنت در ایران سخن از کره شمالی شدن کنیم.

در کره شمالی ماهواره ای وجود ندارد که مردم این کشور خود را با دیگر کشورها مقایسه کنند، در کره شمالی سفر به خارج از این کشور کاملا ممنوع است و به هیچ وجه مردم عادی اجازه ندارند به کشوری دیگر سفر کنند!

در کره شمالی طی سالهای ۱۹۹۵تا۲۰۰۵ بیش از دو میلیون نفر بدلیل گرسنگی مرده اند.

در کره شمالی از پنج سالگی فرزندان باید آموزش ببینند تا در برابر مجسمه رهبران تعظیم کنند، اینها بخش کوتاهی از زندگی فعلی در کره شمالی است.

حال آیا ایران ظرفیت کره شمالی شدن را داراست؟! باید گفت ایران به دلایل متعدد هیچ گاه کره شمالی نخواهد شد.

یکی از تفاوتهای استراتژیک ایران و کره شمالی در ژئوپلیتیک متفاوت این دو کشور است ایران در منطقه ای از جهان واقع شده است که مرکز رفت و آمد انرژی و سوخت در جهانست این موضوع سبب میشود که این کشور هیچ گاه برای همیشه منزوی نباشد.

نکته دیگر پیشینه تاریخی و منابع ارتزاق دولت و مردم است که مانع انزوای کامل ایران میشود. تجربه تاریخی مشروطه تا روند وجود آزادی های اجتماعی و ارتباط ویژه با جهان تا پیش از انقلاب اجازه انزوای کامل به ایران پس از انقلاب را نیز هیچ گاه نداد.

وابستگی به درآمدهای نفتی سبب رفت و آمد های مقامات مختلف به کشور ایران و به تبع آن ایران به کشورهای دیگر میشود و این نحوه کسب درآمد بهیچ وجه اجازه ایجاد حصار کامل دور کشور را نمی‌دهد.

وجود بخش خصوصی در ایران که از دهه چهل خورشیدی جان تازه ای گرفت و پس از انقلاب هم اگرچه با سرعت کمتر اما کم و پیش رشد یافت مانع جدی در بستن کامل فضای داخل کشور در همه حوزه ها می شود.

در همین امروز ایران باوجود تحریم های فراگیر اقتصادی باز روزنه هایی میان ایران و غرب همچنان باز است، در حوزه محدودیتهای اینترنتی حکومتی برای مردم نیز اجرای این طرح، در نهایت احتمال شکستش بسیار است چرا که کسب و کارهای مجازی چنان در کشور رونق یافته است که امروز صنفی با این نام در کشور داریم و مخالفت بیش از پنجاه درصد فعالان این صنف با محدودیتهای احتمالی خود نشان از مانعی جدیست.

از سوی دیگر بستن کامل فضای ارتباطی یک کشور نیازمند وجود نظمی آهنین است، نظمی که حتی در کره شمالی فلک زده در رژه های زن و مردهایش در خیابانها دیده میشود این درحالیست که در ساختار فعلی بهیچ وجه چنین نظمی دیده نمیشود.

در آخر باید بیان کرد عواملی چون ژئوپلیتیک ویژه ایران،نوع منابع درآمدی کشور،پیشینه تاریخی و وجود بخش خصوصی حداقلی در کشور بهیچ وجه اجازه بسته شدن کامل فضا را در ایران نمی‌دهد هرچند که عوامل دیگری چون رشد و توسعه تکنولوژی در کنار عوامل فوق، دیگر ایجاد یک فضای بسته کامل مثل کره شمالی را غیرمتصور می سازد و هر ساختار سیاسی دیگری هم بخواهد آن را عملی سازد نهایتا با شکست روبرو خواهد شد.