چين و روسيه چيزهايى را كه به ايران ندادند، به امارات و عربستان دادند!

مسيح مهاجرى در روزنامه جمهورى اسلامى نوشت:

اگر خبر مربوط به قريب‌الوقوع بودن امضاء قرارداد بلندمدت ايران و روسيه در سفر آتي رئيس‌جمهور رئيسي به مسکو درست باشد، تذکر چند نکته را به مسئولين ارشد نظام در اين زمينه لازم مي‌دانيم.

اول اينکه داشتن رابطه متوازن با بلوک‌هاي قدرت براي نظام جمهوري اسلامي و دولت ايران لازم است. ما اکنون با رفتن به سوي قراردادهاي بلندمدت با چين و روسيه، در چارچوب رابطه متوازن حرکت نمي‌کنيم و سياست «نه شرقي – نه غربي» را به خياباني يکطرفه تبديل کرده‌ايم که به شرق مي‌رود. چنين روشي براي نظام جمهوري اسلامي که اصل «نه شرقي – نه غربي» را جوهر سياست‌ خارجي خود تعريف کرده است زيبنده نيست. ما هنوز بر سردر وزارت امور خارجه‌مان عبارت «نه شرقي – نه غربي» را داريم.

دوم اينکه داشتن رابطه با چين و روسيه، قرارداد امضا کردن با چين و روسيه، تبادل تجاري با چين و روسيه و هر تعامل ديگر با اين کشورها که در رأس هرم بلوک شرق قرار دارند، اشکالي ندارد به اين شرط که تمام تخم‌مرغ‌هايمان را در سبد آنها قرار ندهيم. چين و روسيه هم مثل آمريکا و اروپا غيرقابل اعتماد هستند، دليلي وجود ندارد که به آنها بيش از اندازه بها بدهيم.

سوم اينکه روسيه با اينکه در سوريه از قدرت نظامي ما حداکثر استفاده را براي حفاظت از منافع استراتژيک منطقه‌اي خود برد، حاضر نشد در برابر حملات رژيم صهيونيستي به پايگاه‌هاي ايراني مستقر در سوريه از ما حمايت کند و يا حداقل به برادران اسرائيلي خود بگويد مرتکب اين شرارت‌ها نشوند. حضور روسيه در سوريه با هدف نگهباني از قلمرو نفوذ و حفاظت از حاکميت منطقه‌اي خود است ولي حضور ايران در سوريه يک حضور عقيدتي براي پاسداري از ارزش‌هاي ديني و جلوگيري از خدشه‌دار شدن امنيت ملي است. تفاوت ميان اين دو حضور، بسيار زياد است. به دليل همين تفاوت است که روسيه حاضر نيست دست از دوستي شديد با رژيم صهيونيستي بردارد و اين رژيم نيز کاري به روس‌ها در سوريه ندارد. روس‌ها هم در مقابل، در برابر تعرض صهيونيست‌ها به نيروهاي ايراني حاضر در سوريه بي‌تفاوت هستند اگر نگوئيم رضايت هم دارند.

چهارم اينکه روس‌ها حاضر نشدند به ايران سلاح‌هائي را بدهند که به بعضي کشورهاي همسايه و منطقه ما داده‌اند. چيني‌ها هم با اينکه حاضر نشدند در انرژي اتمي و حتي بعضي طرح‌هاي نفتي با ايران همکاري کنند، اکنون براي عربستان سعودي موشک بالستيک مي‌سازند و براي امارات طرح‌هاي نظامي اجرا مي‌کنند. عربستان و امارات، از يکطرف در يمن آتش‌افروزي مي‌کنند و از طرف ديگر با رژيم صهيونيستي نرد عشق مي‌بازند تا به ايران چنگ و دندان نشان بدهند. البته قدرت دفاعي ايران بحمدالله بقدري بالاست که مي‌تواند تهديد اين چنگ و دندان‌ها را تا سطح چنگ و دندان‌هاي کارتني کاهش دهد و به ريش شيوخ عربستان و امارات بخندد، ولي با اينها نمي‌شود درد بي‌اعتمادي به چين را دوا کرد.

و پنجم اينکه چين و روسيه در ماجراي برجام و رفع تحريم‌ها دنبال اين هستند که نان خود را به تنور داغ مذاکرات وين بچسبانند. روسيه طبيعي است که براي امضاء قرارداد بلندمدت با ما عجله داشته باشد و تا اين تنور داغ است نان خود را به دست آورد. ما چرا عجله داريم؟

اگر تصميم‌سازان فکر مي‌کنند امضاء قرارداد با چين و روسيه موجب مي‌شود آمريکا و اروپا در ماجراي برجام و تحريم‌ها کوتاه بيايند و به ما امتياز بدهند، اشتباه مي‌کنند. روس‌ها و چيني‌ها چيزي ندارند که به ما بدهند. آنها مي‌خواهند نفت ما را ارزان‌تر بخرند و کالاهاي بنجل خود را به ما بفروشند. نفت دادن و چاي و کالاهاي بنجل تحويل گرفتن، زيبنده مردم ايران و نظام جمهوري اسلامي نيست. به نفع چين و روسيه است که تحريم‌هاي ظالمانه عليه ما ادامه پيدا کند تا آنها بيشتر سود ببرند. ما چرا شتابان به سوي آنها مي‌دويم؟ سياست «نه شرقي – نه غربي» به معناي عدم اعتماد مطلق به شرق و غرب و رعايت توازن در تعامل با طرفين است. اين توازن ايجاب مي‌کند در امضاء قرارداد درازمدت با روسيه لااقل تا بعد از رفع تحريم‌ها درنگ نمائيم.