حمله سايت حامى رئيسي به قاليباف و ضرغامى: شومن ها به دنبال نمايش انتخاباتى هستند!

رجانیوز نزديك به جبهه پايدارى كه تحت مديريت ميثم نيلى (برادر داماد رييس جمهور) قرار دارد نوشت؛
در عالم سیاست شخصیت‌های سیاسی بسیاری برای کسب قدرت تلاش می‌کنند اما تنها یک عده محدود هستند که موفق به کسب قدرت می‌شوند. تجربه ثابت کرده است که شخصیت‌های سیاسی «نان به نرخ روز خور» که با هر بادی به یک جهتی می‌وزند هیچگاه‌ نمی‌توانند بر مسند قدرت تکیه بزنند چراکه این افراد فاقد گفتمان هستند. در واقع این شخصیت‌ها در هر لحظه سعی می‌کنند سوار بر موج افکار عمومی شوند و برای خود پایگاه اجتماعی بسازند اما مردم باهوش‌‌تر از آن هستند که فریب «نان به نرخ روز خورها» را بخورند و اصالت را از تقلبی بودن تشخیص ندهند!

عزت‌الله ضرغامی نمونه یک شخصیت سیاسی بادی به هر جهت است. او که سابقه تسخیر لانه‌ی جاسوسی را داشته، روزگاری برای روسری‌گذاشتن یک کودک شش ساله در برنامه‌ی کودک و نوجوان فیتیله اصرار می‌کرده و با آباژور و مصادیقی از این دست به خلق سانسورهای مبدعانه در صداوسیما پرداخته است، اکنون با بخشی از طبقه متوسط ایرانی علیه حجاب و پوشش همصدا شده تا شاید بتواند پایگاه اجتماعی‌ای درون این قشر برای خود بسازد.

در واقع ضرغامی ابتدای مسیری است که قالیباف از سال ۸۴ تا ۹۶ طی کرد و شکست خورد؛ قالیباف یکبار با «لباس خلبانی» و عنوان «دکتر» در انتخابات ظاهر شد و از مردم «نه» شنید، یکبار با کت‌و‌شلوار و سابقه اتوبان‌سازی و مال‌سازی آن هم به اسم «جهاد» در انتخابات شکست خورد و یکبار هم با سوار شدن بر اختلاف طباقاتی و ادبیات «چهار درصد و نود و شش درصد» قبل از اینکه شکست بخورد و پایان حیات سیاسی خود را رقم بزند از کارزار انتخابات کناره‌گیری کرد.

اخیرا عزت‌الله ضرغامی در اجتماع تعدادی از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف که برای گرامیداشت سیزدهم آبان‌ماه برگزار شده بود، سخنانی را بیان می‌کند که گویی یک اصلاح‌طلب در مقام وزیر دولت ایراد کرده است.

ضرغامی در بخشی از این نشست می‌گوید: «امروز دختران جوان و دانش آموز ما بدون روسری در خیابان راه می‌روند؛ چه شد؟ اتفاقی افتاد؟ ما را نترسانند از این که اگر از حدی عقب بروید، نظام نابود می‌شود. اصلاحات نیاز است، الان باید عملیاتی شود».

مشخصا علت و پایه‌ی این صحبت‌ها نه نشئت گرفته از عمق گفتمانی وی بوده و نه ربطی به مطالبه‌ی واهی برخی شورشیان درخیابان دارد. علت را می‌توان در همین نشست اخیر او در دانشگاه شریف پیدا کرده و به این جمع‌بندی رسید که عزت‌الله ضرغامی از اتفاقات رخ‌داده در سالهای ۹۶ و ۱۴۰۰ کینه به دل گرفته و آن را به مثابه ترمزی در مسیر رویاپردازی خود می‌داند.

همچنین او در بخشی از این نشست ضمن انتقاد از شورای نگهبان می‌گوید: «اصلا برای من دلیل عدم احراز مشخص نبود و نیست. حتما باید از انتخابات گذشته درس بگیریم و باید اصلاحات در روش‌های انتخاباتی صورت بگیرد تا شور انتخاباتی بیشتر شود».

البته نه فقط ضرغامی بلکه رئیس قوه‌ی مقننه و مشاورانش نیز در این شرایط خاص با در پیش گرفتن خط مماشات در قبال اغتشاشگران صحبت از «حکمرانی نو» و «اصلاحات» می‌کنند!

يكى از عكسهاى رجانيوز براى اين مطلب

قالیباف پیرامون اغتشاشات اخیر گفته است: «امیدوارم هرچه زودتر امنیت در کشور بصورت کامل تثبیت شود تا تغییرات مشروع و لازم به سمت حکمرانی نو در عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در چارچوب نظام سیاسی جمهوری اسلامی آغاز شود».

گویا رئیس مجلس فراموش کرده که سه سال از حضور وی در مسند ریاست مجلس گذشته است و یک سال مانده به دور جدید انتخابات مجلس صحبت از «حکمرانی نو» و «اصلاحات» معنایی جز آغاز یک نمایش انتخاباتی دیگر ندارد.


قالیباف باید به عنوان رئیس مجلس و نماینده جریان اصولگرا، که اکثریت کرسی‌های مجلس را در دست دارد، پاسخگو باشد که در طول این سه سال چه اقدام مثبتی در جهت اصلاح ساختارها و قوانین غیرعادلانه انجام داده است؟ چرا طرح شفافیت آرای نمایندگان مجلس که مطالبه اصلی عموم مردم بود همچنان به نتیجه نرسیده است؟ مجلس پیرامون اصلاح نظام بانکی، مالیاتی و قوانینی که علیه اقشار مستضعف جامعه هستند چه اقداماتی را انجام داده است؟ آیا حکمرانی نو تنها معطوف به بخشی از طبقه متوسط ایرانی است که آمال و آرزویش قدم زدن با مینی‌ژوب و عشق‌بازی در ولیعصر است یا کارگران، معلمان و دیگر اقشار مستضعف هم در این حکمرانی سهم دارند؟

آنچه که از اهداف این اظهارات بنظر می‌رسد نه «حکمرانی نو» است و نه «اصلاحات»؛ اهداف این سخنان همچون گذشته تنها به دست آوردن پایگاه اجتماعی و رای میان طبقه متوسط است؛ خواه قیمت این رای مدح ظریف و ستایش برجام‌ باشد یا کوتاه آمدن در برابر خواسته‌های ناحق اغتشاشگران و تن دادن به استحاله باشد.

بنظر می‌رسد شومن‌های نابلد و تکنوکرات‌های اصلاح‌خواه برای کسب قدرت ابایی از افتادن به ورطه‌ی سکولاریسم نداشته و اگر شرایط اقتضا کند با علم کردن این مطالبه خواهان جدایی دین از سیاست می‌شوند.