خبرگزارى اصولگراى فارس با انتشار تصاويرى خاص از برخى زنان، از جمله دو تصوير زير نوشت: راه‌حل برچیدن بی‌حجابی چیست؟

سیر ناهنجاری‌های بدحجابی در این مدت از پوشیدن مانتوهای کوتاه، بدن‌نما و چسبناک شروع شد و بعد به ساپورت‌پوشی، مانتوهای جلوباز و ولنگاری در فضای مجازی رسید و البته اکنون هم به مرحله کشف حجاب رسیده است و باز مسؤولان همچنان تأکید بر فعالیت‌های فرهنگی دارند.

مردم می‌پرسند در این شرایط جنگی هنجارشکن‌ها که با حمایت غرب و دشمنان قسم‌خورده این مرزوبوم همراه است، راه‌حل برچیدن بدحجابی و برهنگی زنان از جامعه اسلامی چیست؟

خبرمرتبط؛

وجه اشتراک شرایط کرونایی با این روزهای کشور

بگذارید برای پاسخ به این سؤال، گریزی به شرایط کشور در بهمن و اسفندماه سال ۱۳۹۸ بزنیم. ویروس منحوس کرونا در آن روزها سایه انداخته بود و از سلامت جامعه و آمارهای مربوط به فوت شهروندان خبرهای خوبی منتشر نمی‌شد. در این شرایط دولت جمهوری اسلامی با وضع قوانین سخت توأم با اقدامات ایجابی و سلبی بر آن شد که این شرایط بحرانی را مدیریت کند. حتی ستاد مقابله با کرونا برخی سازوکارهای عادی و مناسک مهم کشور را زیر سؤال برد؛ به طور مثال نمازجمعه‌ تعطیل شد، درب حرم‌‌ها بسته شد، مدارس و دانشگاه‌ها هم تعطیل شدند و به صورت مجازی برگزار شدند. امکان سفر هم نبود و در چنین شرایطی واکسن زدن و ماسک زدن اجباری شد. چون شرایط سلامت کشور قرمز بود. با این وجود برای مبارزه و رخت بستن این بیماری منحوس، فرهنگ‌سازی همراه با اقناع مردم صورت گرفت تا بعد از گذشت بیش از یک سال، شرایط کشور به وضع آبی برسد.

طرحی که می‌تواند درباره حجاب کارساز باشد

آیا با این تجربه نمی‌توان برای عفاف و حجاب چنین کاری کرد؟ اگر به سال ۱۴۰۰ سال برگردیم، پاسخ سؤالمان را بهتر پیدا می‌کنیم. در چنین سالی زمزمه تدوین طرح جامع عفاف و حجاب از سوی ستاد امر به معروف و نهی از منکر شنیده شد. طرحی که با بروزرسانی برخی پارامترها، می‌خواهد به قوانین موجود عفاف و حجاب سروسامان دهد. متن این طرح در ابتدا در اختیار نخبگان، اندیشمندان، صاحبنظران و حتی مسؤولان کشور قرار گرفت و تاکنون هشت بار ویرایش‌ شده تا با برطرف شدن برخی خلاءها و نقص‌ها یک‌بار برای همیشه قانونی جامع و کارآمد همراه با زیرساخت‌های کافی ارائه دهد. البته طرح جامع عفاف و حجاب هم اکنون منتظر تصویب مجلس شورای اسلامی است که در صورت تصویب با تبدیل شدن به قانون، راهی مطلوب برای ساماندهی حجاب و برچیدن بی‌حجابی در چنین شرایطی است.

البته نکته قابل تأمل طرح جامع عفاف و حجاب این است که این طرح، یک طرح انفعالی و تعجیلی بعد از اغتشاشات و بروز ناهنجاری‌های اخیر نیست و فقط ویرایش نسخه فعلی این طرح بعد از اغتشاشات در مهرماه سال ۱۴۰۱ تنظیم شده است.

دیدگاه‌های مختلف کارشناسان برای مقابله با بدحجابی

در این اثنا، برخی کارشناسان رویکردهای مختلفی برای مقابله با بی‌حجابی و بدحجابی دارند. برخی معتقدند که باید حجاب قانونی برداشته شود و حجاب اختیاری شود! این دیدگاه با مخالفت بیش‌تر مردم روبروست؛ زیرا می‌دانند در صورت رهاسازی پوشش و برداشتن حدود قانونی آن، طبیعی است که هیچ حدی برای پوشش نمی‌توان تصور کرد و بدپوششی تا برهنگی و ارتباطات نامشروع علنی و ناهنجاری‌های پیرامون آن پیش خواهد رفت. به تدریج هم که شرایط عادی شده، به تبع آن حریم عفت و حیا در جامعه از بین خواهد رفت و جامعه شاهد پویش همجنس‌‌گرایی و هم‌آغوشی و ... خواهد بود.

گروهی دیگر از نخبگان و مسؤولان «سکوت» در این زمینه را بهتر می‌دانند؛ چون فکر می‌کنند مسأله حجاب و لزوم حد پوشش در حریم اجتماع، به دلایلی نظیر شرایط بحرانی کشور، وجود انبوه مشکلات اقتصادی از جمله معیشت جزو اولویت‌های نظام نیست و صد البته مطرح کردن مسأله عفاف و حجاب در چنین شرایطی به مصحلت کشور نیست و انجام کارهای فرهنگی برای رسیدن به نتیجه مطلوب در درازمدت کافی است!‌ این نگاه مسبوق به سابقه در دولت‌های مختلف در مواجهه با مسأله حجاب است که به نظر می‌رسد با تغافل و تساهل کار را به اینجا رسانده و پروژه اندلس‌سازی ایران با شتاب بیش‌تری پیش می‌رود.

دیدگاه سوم، خواستار استفاده از یک فرآیند هوشمند و دقیق در کوتاه‌مدت و بلندمدت است تا به جای پاک کردن صورت مسأله و ارائه نظرات شعاری، این دغدغه را به عنوان یک مسؤولیت اجتماعی تعریف کرده که خودش را در قالب طرح جامع عفاف و حجاب نمایان ساخته است.

اما طرح جامع عفاف و حجاب چیست و چرا نوشته شد؟

از آنجایی که برای مسأله حجاب و عفاف وجود واحد پاسخگو و فراقوه‌ای لازم بود، همچنین وجود متولیان و قوانین زیاد و فاقد ضمانت‌های اجرایی مانند مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی کار را بی‌نتیجه باقی گذاشته بود، طرح جامع عفاف و حجاب بر اساس بند اول از اصل سوم قانون اساسی که دولت جمهوری اسلامی را موظف به ایجاد محیط مساعد برای رشد فضایل اخلاقی و سلامت جامعه و مبارزه بـا کلیه مظاهر فساد می‌کند، نوشته شد.

در این طرح جامع با تأکید بر اینکه «عفت» دارای اقسامی از جمله عفت در رفتار، عفت در پاکدامنی، عفت در نگاه، عفت در کلام و همچنین عفت در پوشش است،‌ حد عفت در پوشش را «حجاب» مطرح کرده و به صورت عام به موضوع عفاف به عنوان محیط مساعد برای رشد فضایل اخلاقی و سلامت جامعه و به صورت خاص به مسأله حجاب توجه شده است.

یک تا دو سال برای اجرای طرح جامع عفاف و حجاب زمان می‌برد

از نظر بانیان طرح جامع عفاف و حجاب، اجرای کامل این طرح از زمان شروع در هر منطقه یک سال و برای کل کشور در همه عرصه‌ها ۲ سال زمان می‌برد تا روند رو به رشد بدحجابی و سایر مظاهر فساد اخلاقی متوقف شود و مسأله عفاف و حجاب عادی‌سازی شده و به روال قانونی و شرعی برگردد.

البته در این طرح تلاش شده با توازن دوگانه‌ای که بین لزوم رعایت عفاف و حجاب و چگونگی اجرا طراحی شده است، حجاب به عنوان یک واجب شرعی در جامعه رعایت شود و در سایه چگونگی رعایت آن، کرامت انسانی افراد حفظ شده و موجب طرد آن‌ها از دین و نظام نشود.

این طرح اشتباه راهبردی طرح‌های قبلی را که مسأله عفاف و حجاب را به قوه قضاییه گره می‌زد، مدنظر قرار داده و به همین خاطر خواستار قضازدایی در مواجهه با مسأله بی‌حجابی و بدحجابی است و پیشنهاد داده تا با حذف مواجهه مستقیم، تنش‌زایی به حداقل ممکن تقلیل پیدا کند.

تبدیل واژه «مجرم» به «متخلف» در رابطه با بی‌حجابی

در این طرح در راستای اجرای قانون رعایت حجاب بر اصل سرعت و سهولت و همچنین پرهیز از شدت، خشونت و برچسب قضایی، جرم بدحجابی با «تخلف» و بدحجاب به جای مجرم، «متخلف» تعریف شده است که در صورت تخلف بدحجابی، فرد خاطی بدون دستگیری و محاکمه، ضمن مجازات با تمهیدات فرهنگی روبرو می‌شود و انتظار می‌رود اثربخشی این طرح، در اجرای قانون پوشش در سطح اجتماع به سرعت اتفاق بیفتد.

نکته حائز اهمیت این طرح آن است که بار اصلی این طرح با ساماندهی، نقش‌آفرینی و اعطای قدرت‌های سازماندهی‌شده از طریق بدنه مردمی است و تصدی‌گری دولت برداشته شده است. البته دولت، قوه قضاییه و پلیس نقش حمایتگری و اعطای اختیارات و قدرت به نیروهای آموزش دیده و سازماندهی شده مردمی را ایفا خواهند کرد.

طرح جامع حجاب و عفاف در کجا اجرا می‌شود؟

محیط اجرایی طرح جامع عفاف و حجاب در ابتدا در دستگاه‌های دولتی، وسایل نقلیه، فضای مجازی، لباس و پوشاک، مراکز آموزشی، اماکن تجاری، مراکز خدماتی، تفریحی، درمانی و ورزشی، محلات، معابر عمومی، خانه و خانواده و ... است. در این طرح، ۱۱ عرصه به صورت گام به گام و مرحله به مرحله و برای هر مرحله با شروع از هنجارشکنی‌های شدید، برنامه‌ریزی شده و به یکباره در همه عرصه‌ها و همه افراد اجرا نمی‌شود.