زهرا لطف آبادي را می‌شناسید؟ درخشش در سکوت

فرهيختگان: متاسفیم برای بسیاری از اهالی فوتبال و جامعه هواداری که پیگیر اتفاقات مهم ورزش زنان نیستند؛ اما امشب یک دختر فوتسالیست که بعد از سختی‌های بسیار زیاد، آرزوهای بزرگ ورزشی‌اش را در اسپانیا دنبال می‌کند، موفق شد با تیم اتلتیکو تورکال در مسابقات پلی آف لیگ دسته دوم فوتسال زنان اسپانیا، به لیگ دسته یک صعود کند.

معمولا در فوتبال ایران افتخار کردن به این اتفاقات را کسی بلد نیست چرا که آنقدر درگیر حواشی و جنجال‌های روزمره هستیم، که مدت‌هاست یادمان رفته می‌توانیم ته دلمان برای این موفقیت‌ها هم احساس خوشحالی کنیم.

زهرا لطف آبادی دروازه‌بانی که در سخت ترین شرایط اولین لژیونر فوتسال زنان ایران شد و به اسپانیا رفت، بعد از سپری کردن یک فصل سخت با تیمش به یک افتخار بزرگ دست پیدا کرد.

او فصل را با تی سالا ساراگوسای آغاز کرد و شرایط این تیم خوب نبود. در نیم فصل به تیم اتلتیکو تورکال ملحق شد و برای صعود جنگید و آخرش هم موفق شد. او مسیر صعود را به ادامه دادن در مسیر سقوط ترجیح داد. با تورکال به دسته یک صعود کرد تا از قله نظاره‌گر سقوط تیم سابقش به دسته دوم باشد.

درس گرفتن از چنین تجربه‌هایی هزینه‌ای برای ما ندارد.  از همین اتفاق برای این دروازه‌بان لژیونر می‌توان امید داشتن را فهمید؛ تصمیم درست گرفتن در سخت‌ترین شرایط ممکن و یک ریسک جذاب فوتبالی برای تغییر تیم!

در فوتبال و فوتسال ما هر از چندگاهی اتفاقات بزرگ خوب رخ می‌دهد. چند هفته قبل حسین طیبی با پالما قهرمان لیگ قهرمانان اروپا در فوتسال شد. امشب زهرا لطف آبادی پس از برتری چهار بر یک تیمش در بازی پلی آف، به سطح یک مسابقات فوتسال زنان اسپانیا صعود کرد. اگر فکر می‌کنید این دختر قهرمان به پول آنچنانی در اسپانیا رسیده سخت در اشتباهید. او در یک مسیر سخت و ناهموار قدم گذاشت و توانست مسیر را برای رسیدن به هدف بزرگ برای خودش هموار کند.

این هم خودش یک هنر بزرگ است. باز هم باید تاکید کنیم که متاسفیم فوتبال و فوتسال ایران آن طور که باید به این جواهرات و داشته‌های خود نمی‌بالد و توجهی ندارد. ولی پرداختن در این هیاهو به موفقیت بزرگ زهرا لطف آبادی، کمترین کاری بود که می‌توانستیم برای او انجام بدهیم. بعد از یک سال سخت و کم توجهی، حالا که افتخار به دست آمده، کمترین حق این دروازه‌بان این است که خیلی‌ها در احساسات شاد امشب با او شریک شوند و به او تبریک و خسته نباشید بگویند.

حرف آخر؛ گاهی وقت‌ها فوتبال  نمی‌تواند درس‌های لازم را به ما بدهد؛ زحمتش می‌افتد گردن امثال زهرا لطف آبادی؛ الان هم شاید خیلی‌‌ها این چند خط را بخوانند و بعد دوباره بروند سراغ بی توجهی به این دختر ورزشکار‌؛ ولی او باز هم به قدم زدن به سمت آرزوهای بزرگش ادامه خواهد داد تا شاید چند ماه بعد با یک موفقیت بزرگ‌تر به ما یادآوری کند که او هم در این ورزش حضور دارد و می‌درخشد.