مراسم "عُرس مولانا و شب یلدا" برگزار شد

مراسم "عُرس مولانا و شب یلدا" روز چهارشنبه ۲۹ آذر در سالن فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی خانه اندیشمندان علوم انسانی، مراسم "عُرس مولانا و شب یلدا" به همت گروه زبان و ادبیات فارسی خانه اندیشمندان علوم انسانی و موسسه فرهنگی سپهر خرد و اندیشه، روز چهارشنبه ۲۹ آذر ۱۴۰۲ در سالن فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. خلاصه ای از گزارش این مراسم در ادامه می آید.

محمدجواد اعتمادی: مولانا به یک معنا مرگ را تولد می دید
محمدجواد اعتمادی، مولاناپژوه طی سخنانی اظهار داشت: مناسبت شب یلدا مناسبت قشنگی است که آمیخته است با درگذشت و پایان عمر مولانا. شب یلدا به یک معنا شب زایش خورشید است. ایام پایانی پاییز برای دوستداران مولانا ایامی است که عُرس مولانا را به یاد می آورد. امروز می خواهیم تأملی در فصل پایانی زندگی مولانا داشته باشیم. بدانیم که مولانا چگونه برای ملاقات مرگ مهیا می شد و نوع مواجهه او با واقعه مرگ چگونه بوده است؟ 

وی افزود: مولانا در واپسین روزهای حیات خود بیم و اضطرابی نداشت و سرشار از صلح و سرور و آرامش بود. در آن واپسین روزها سکوت هم کرده بود. به نظر می رسد او از منزل مرگ آگاه بوده است و در غزل هایی مرگ خود را توصیف کرده است که شادمان و طربناک است. اما چرا این طور بوده است؟ در اینجا به پنج کلید واژه اشاره می کنیم.

او ادامه داد: کلمه اول، عروسی است. مولانا واقعه مرگش را عروسی می دانست. مولانا معدن شادی است. کلمه دوم، ملاقات و دیدار است. مولانا خیلی ملاقات را عزیز می شمارد و واقعه مرگ برای او مهم ترین ملاقات است. کلمه سوم، تولد است. مولانا مرگ را به یک معنا تولد می دید. کلمه چهارم، بازگشت از سفر است. مولانا عالم را سفری می بیند که منزل مرگ پایان این سفر است. کلمه پنجم، آیینه است. مولانا معتقد است که مرگ یکی از بهترین معلم ها برای زندگی و آیینه ای روشن است.

در ادامه برنامه، مهرانه مهین ترابی از هنرمندان کشور، ابیاتی از شعرای مختلف را قرائت کرد.

ایرج شهبازی: حافظ عشق را هدف و مقصود اصلی زندگی انسان می داند
ایرج شهبازی از اساتید ادبیات فارسی، ابراز داشت: امروز می خواهم به عشق از نگاه حافظ بپردازم. عشق در مرکز تعالیم حافظ قرار دارد. او راجع به عشق نظر داده است. اگر بخواهیم ارزش و اهمیت عشق از نظر حافظ را بررسی کنیم، باید گفت که او عشق را هدف و مقصود اصلی زندگی انسان می داند. او عاشقان را زنده و پاینده می داند و انسان بی عشق را یک مرده به شمار می آورد. او عشق را به عقل برتری می دهد.

وی افزود: حافظ عشق را مهم ترین رکن شادکامی می داند و راجع به اسباب نیک بختی خود، فراوان صحبت کرده است.