اشرف بروجردی؛ بانویی از تبار صبوری و مسئولیت اجتماعی

همدلی - ولی‌الله شجاع‌پوریان: خبر درگذشت اشرف بروجردی، خبری تلخ و اندوه‌بار برای اهالی سیاست، فرهنگ و رسانه بود. اشرف بروجردی، زاده سال ۱۳۳۶، از زنان اثرگذار عرصه اجتماعی و سیاسی در چند دهه معاصر ایران به شمار می‌رفت؛ بانویی که نقشی ماندگار در ارتقای جایگاه زنان در سطوح مدیریتی و دفاع آگاهانه از حقوق آنان ایفا کرد.

شادروان خانم بروجردی از پیشینه‌ای خانوادگی روشن و اثرگذار برخوردار بود. او نوه آیت‌الله علی‌محمد بروجردی، خواهر علاءالدین بروجردی، نماینده مجلس شورای اسلامی ـ با گرایش سیاسی متفاوت ـ و همسر شهید غلامعلی معتمدی، سرپرست وزارت کار در دولت شهید رجایی بود که در حادثه تروریستی هفتم تیر ۱۳۵۸ به شهادت رسید. او در سال‌های آغازین انقلاب، افزون بر حضور در فعالیت‌های سیاسی، در کسوت معلم و سپس در مقام استادی دانشگاه، دغدغه‌های اجتماعی خود را پی گرفت و در دولت اصلاحات، به عنوان نخستین معاون وزیر زن پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نقشی پیشرو در عرصه مدیریت زنان در کشور بر عهده گرفت.

اشرف بروجردی در طول دوران مسئولیت‌های اجرایی خود، تجربه‌های مهم و درخشانی از جمله ریاست سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران را نیز پشت سر گذاشت. او به فعالیت تشکیلاتی و کار جمعی باور داشت و از همین رو در چارچوب احزاب و تشکل‌های سیاسی به کنش‌گری فکری و سازمانی می‌پرداخت. در بزنگاه‌های انتخاباتی نیز بیشتر نقش مشورتی و حمایتی داشت و با وجود پیشنهادها و دعوت‌های مکرر، از ورود به عرصه نامزدی و رقابت‌های انتخاباتی طفره می‌رفت و پذیرش چنین مسئولیتی را به صلاح خود نمی‌دانست.

یکی از ویژگی‌های برجسته اشرف بروجردی در سال‌های فعالیت سیاسی واجتماعی، رابطه‌ای صمیمانه، حرفه‌ای و مسئولانه با رسانه‌ها و خبرنگاران بود. او چهره‌ای در دسترس و پاسخگو به شمار می‌آمد و با متانت و خوش‌رویی به پرسش‌های اهالی رسانه پاسخ می‌داد. با وجود چند دهه حضور مستمر در عرصه سیاست و مدیریت پس از انقلاب، کمتر حاشیه‌ای پیرامون او شکل گرفت و نامش همواره با اعتدال، اخلاق و وقار همراه بود.

با این همه، زندگی و سرنوشت اشرف بروجردی، همچون بسیاری از زنان این سرزمین، خالی از رنج و تلخی نبود. او در آغاز دهه نخست زندگی مشترک، همسر خود را از دست داد؛ در دوران مسئولیتش در وزارت کشور با پرونده دشوار و تلخ انحلال شورای شهر اول تهران مواجه شد و سرانجام، پس از سال‌ها تلاش و کنش‌گری اجتماعی، در نبردی نابرابر با بیماری سرطان، زودتر از انتظار از میان ما رفت.

جامعه ایران، پس از سال‌ها محدودیت و کم‌توجهی به حضور بانوان در عرصه‌های مدیریتی و اجتماعی، بیش از هر زمان نیازمند الگوهایی چون اشرف بروجردی است؛ زنانی که بی‌هیاهو، مسئولانه و با پرداخت هزینه‌های شخصی، در مسیر توسعه اجتماعی کشور ایستادگی کردند، بی‌آنکه سودای قدرت یا حضور در رقابت‌های انتخاباتی داشته باشند. بی‌تردید، چنین زنانی شایسته تکریم و احترام‌اند و چه افسوس که دست تقدیر، اشرف بروجردی را زودهنگام از ایران و ایرانیان گرفت.
روحش شاد و یادش گرامی باد.