کیسینجر و شولتز: دیپلماسی شش ماه آینده آزمونی برای توافق ژنو خواهد بود

وزیران امور خارجه پیشین آمریکا در مقاله‌ای در روزنامه وال‌استریت ژورنال بر اهمیت شش ماه آینده در مذاکرات هسته‌ای با ایران تاکید کردند و نوشتند که آمریکا باید احتمال داشتن رابطه حقیقتا سازنده با ایران را درنظر بگیرد.

به گزارش ایسنا، هنری کیسینجر و جرج شولتز، وزیران امور خارجه پیشین آمریکا در مقاله در روزنامه وال‌استریت ژورنال به شرح خلاصه‌ای از تلاش‌های کشورهای غربی به مدت یک دهه برای متوقف کردن برنامه هسته‌ای ایران پرداختند و مدعی شدند که مشکل اصلی ساخت زیربنای هسته‌ای گسترده در ایران و ذخایر اورانیوم‌اش است که مطابقتی با تولید انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز ندارد.

این دو مقام پیشین آمریکایی در ادامه به شرح سابقه طولانی مذاکرات هسته‌ای با ایران که از سال 2003 آغاز شد پرداختند و مدعی شدند که ایران مرتب در مذاکرات شرکت می‌کرد، ولی هرگز هیچ‌یک از جنبه‌های زیرمبنای غنی‌سازی‌اش و یا ذخایر مواد شکافت‌پذیرش را کنار نگذاشت. با همین دلیل توافق موقتی که در تاریخ 24 نوامبر به دست آمد یک آزمون مهم برای این است که ببینیم می‌توان پیشرفت برنامه هسته‌ای ایران را عقب راند یا خیر.

کیسینجر و شولتز در ادامه به توضیح مفاد توافق ایران و گروه 1+5 پرداختند و نوشتند: تا کنون قطعنامه‌های سازمان ملل و درخواست‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از ایران می‌خواست همه فعالیت‌های مربوط به غنی‌سازی‌اش را بلافاصله متوقف کند. اما ایران تحت توافق موقتی‌اش می‌تواند چیزی را که پیش از این غیرقانونی و نامشروع خوانده می‌شد ادامه دهد، از جمله تداوم غنی‌سازی 5 درصد در مدت زمان توافق شده تحت این توافق.

در ادامه این مقاله آمده است: تحت این شرایط اهرم مذاکراتی اصلی آمریکا یعنی تهدید تحریم‌ها و تقویت آن‌ها با خطر از دست دادن اهمیت خود روبرو است. برای افراد، شرکت‌ها و کشورها (از جمله برخی از کشورهای متحد آمریکا) از دست دادن تجارت با ایران از نظر اقتصادی بسیار مهم بوده است. اکثریت آن‌ها از این پس هشیاری کمتری نسبت به اعمال یا پیروی از تحریم‌هایی که موضوع مذاکرات هستند و به نظر می‌رسد "در آستانه لغو شدن قرار دارند" نشان خواهند داد. اگر این باور به وجود بیاید که آمریکا تصمیم گرفته است سیاست خود در خاورمیانه را به سمت آشتی با ایران سوق دهد، این خطر بیشتر خواهد شد. این وسوسه ایجاد می‌شود که کشورها قبل از سایر کشورها حرکت کنند تا آخرین نفری نباشند که تجارت، سرمایه‌گذاری و روابط سیاسی با ایران را از سر می‌گیرد.

کیسنجر و شولتز با تکرار اتهامات غرب مبنی بر نظامی بودن برنامه هسته‌ای ایران نوشتند: هرگونه توافق نهایی با ایران باید توانایی جهان برای تشخیص هرگونه حرکتی به سمت تسلیحاتی شدن را تضمین کند، زمان واکنش نشان دادن جهان را طولانی‌تر کند و عظم راسخش را برای این اقدام نشان دهد. حفظ رژیم جهانی منع اشاعه هسته‌ای و خودداری از رقابت تسلیحاتی هسته‌ای در خاورمیانه به این کار بستگی دارد.

‌وزیران امور خارجه پیشین آمریکا در بخش دیگری از مقاله خود نوشتند که سیاست آمریکا اکنون با سه وظیفه اصلی روبرو است: تعریف سطحی از توانایی هسته‌ای برای ایران که به کاربردهای غیرنظامی منطقی محدود است و همین‌طور تحقق پادمان‌هایی برای اینکه آنها از این سطح فراتر نمی‌روند؛ باز گذاشتن احتمال یک رابطه حقیقتا سازنده با ایران و تهیه و تنظیم سیاستی در خاورمیانه که با شرایط جدید مطابقت دارد.

در پایان این مقاله می‌خوانیم: شش ماه بعدی دیپلماسی در تعیین این‌که آیا توافقنامه ژنو در را به سوی یک دستاورد دیپلماتیک احتمالی باز می‌کند و یا یک عقب‌نشینی استراتژی بزرگ را تأیید می‌کند،‌ اهمیت زیادی دارد. ما باید نسبت به احتمال دنبال کردن یک دستور کار همکاری دراز مدت باز باشیم، ولی ایران نیز باید بخش استراتژیک مهمی از زیرساخت هسته‌ای‌اش را برچیند و یا به حالت تعلیق درآورد.

گزارش خطا