عدم توجه "روحانی" به سرمایه اجتماعی و کاهش دستاوردهای سیاست خارجی

حسن روحانی بدون در نظر گرفتن نقدها در حوزه سیاست داخلی بار دیگر بر دستاوردهای مهمش در عرصه سیاست خارجی تاکید دارد لیکن نباید فراموش کند که سیاست خارجی کارامد ادامه سیاست داخلیست و هرچه حسن روحانی موقعیتش در میان حامیان و مردم تضعیف شود به تبع آن دستاوردهایش در حوزه سیاست خارجی نیز کاهش خواهد یافت و در نهایت باید بیان کرد که مطالعه تاریخ پنجاه سال اخیر ایران نشان میدهد

نوانديش - اكبر مختارى: سیاست خارجی بدون وجود پشتوانه داخلی و سرمایه اجتماعی نتایج مطلوب را سبب ساز نخواهد شد.مداقه در سیاست خارجی کشورها نشان میدهد حتی پیروزی ها در عرصه سیاست خارجی بدلیل ضعف پشتوانه داخلی گاها در بلندمدت با شکست مواجه گشته اند.

حسن روحانی در حالی در سال ٩٢ رییس جمهور شد که تمامی مشکلات کشور در حوزه های اقتصادی و سیاسی و حتی اجتماعی تحت تاثیر تحریمهای ظالمانه فراگیر بین المللی قرار گرفته بودند و این موضوع سبب اولویت بخشی دگرگونی در حوزه سیاست خارجی و بکارگیری استراتژی تعامل سازنده با جهان و تلاش در جهت شکل گیری توافق هسته ای با هدف لغو تحریم های هسته ای گردید. اجماع نسبی در نظام و رای و حمایت مردم ، به دولت در جهت نهایی سازی توافق هسته ای کمک ویژه ای کرد.

با شکل گیری توافق هسته ای در تابستان ٩٤ از یکسو حفظ و اجرای توافق اهمیت یافت و از سوی دیگر توجه به مطالبات دیگر مردم و رای دهندگان ضروری می نمود.

در چنین شرایطی بار دیگر مردم با رای خویش مجلس را نیز با سیاستهای روحانی، نسبتا همسو ساختند.پیروزی که با انتخاب مجدد حسن روحانی با رای قاطع مردم در سال نودوشش تکمیل گردید.لیکن با وجود این همراهی مردم نه تنها دولت روحانی به عرصه های دیگر غیر از سیاست خارجی ورود "متمرکز" نکرد بلکه ابتدا با انتخاب کابینه شرکت سهامی گونه خویش، بخشی از سرمایه اجتماعی خویش را دچار ریزش کرد و اکنون نیز با معرفی وزیری منفعل و غیرمحبوب در میان جامعه دانشگاهی بخشی دیگر از حامیان را دلسرد ساخته است.

اگرچه محذورات داخلی موانعی را ایجاد میکند ولی نگاهی به چهار سال اول ریاست جمهوری روحانی یاداور میسازد که او در صورت خواستن از توانایی پایداری براهدافی که بخواهد برخوردار خواهد بود.

*مدرس مدعو علوم سیاسی