دخت پری وار فرزند خویش را به آغوش کشید!

هر کسی در زندگی تکیه‌گاهی دارد، دلخوشی‌اش یک چیزی می‌شود و به امر به خصوصی دل می‌بندد، صبح که بلند می‌شود به خاطر این تکیه‌گاه زندگی روزانه‌اش را شروع می‌کند. شب که می‌خوابد با این تکیه‌گاه می‌خوابد. برای من ایران‌دوستی یک تکیه‌گاه در حول و حوش زندگی فرهنگی ایران شد، وقتی حرکت می‌کردم برایم حالتی بود که به زندگی امیدوار بمانم. صبح بلند می‌شدم می‌دانستم که باید چه کار کنم؛ این موضوع را می‌دانستم وسرگردان نبودم. این موضوع را برجستگی نمی‌دانم، یک نوع رضایت خاطر شخصی بود و باعث شد که چیزهایی را بنویسم و ایجاد کنم تا خود را تسکین دهم و به آرامش خاطر برسم.

نواندیش-محمد صادقی: «هر کسی در زندگی تکیه‌گاهی دارد، دلخوشی‌اش یک چیزی می‌شود و به امر به خصوصی دل می‌بندد، صبح که بلند می‌شود به خاطر این تکیه‌گاه زندگی روزانه‌اش را شروع می‌کند. شب که می‌خوابد با این تکیه‌گاه می‌خوابد. برای من ایران‌دوستی یک تکیه‌گاه در حول و حوش زندگی فرهنگی ایران شد، وقتی حرکت می‌کردم برایم حالتی بود که به زندگی امیدوار بمانم. صبح بلند می‌شدم می‌دانستم که باید چه کار کنم؛ این موضوع را می‌دانستم وسرگردان نبودم. این موضوع را برجستگی نمی‌دانم، یک نوع رضایت خاطر شخصی بود و باعث شد که چیزهایی را بنویسم و ایجاد کنم تا خود را تسکین دهم و به آرامش خاطر برسم.»

محمد علی اسلامی ندوشن، سرو سترگ فرهنگ و ادب معاصر ایران که در طول ۹۷ سال عمر پر برکت خویش تنها یک مفهموم در همه آثار و افکارش بیش از هر چیز دیگری خودنمایی می کرد و آن ایران بود سرزمینی که به قول این استاد گرانقدر تاریخ پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته اما همواره تنومند و سر افراز بوده است شاید یکی از آخرین تصاویری که در ذهن همه ما نقش بسته باشد ویدیو ای است از وی که در سال های پایانی عمر با تن و چهره ای خسته به دور از مام خویش می گوید: ایران هرگز تنها نخواهد ماند!

در یکصد سال اخیر همواره دو رویکرد به ایران وجود داشته؛ بعضی بر این باور بودند که باید به ایران بعد از اسلام توجه کرد، اما بعضی هم بر این باور هستند که ایران قبل از اسلام نیز باید مورد توجه باشد، اما اسلامی ندوشن رویکرد دیگری دارد. او به هر آنچه به ایران و فرهنگ و تاریخ ایران مربوط می‌شود، اعتقاد دارد و تقسیم بندی ایران به قبل و بعد از اسلام اصلا برایش مطرح نیست.

ندوشن به واقع چهره ای بی نهایت ایران دوست است که حقیقتا کم به آثار و افکار وی در کشور ما پرداخته شده است، ادعایی گزاف نیست اگر بگوییم باید افکار او در مدارس و دانشجوها برای نسل جدید تدریس شود نسلی که گویا با آرمان بیگانه است.

مولف کتاب «سرو سایه فکن» بر این باور است: «ایران کشوری بوده که در دوران پیش از اسلام تاریخ خاصی داشته، کشور نیرومند با ثبات سیاسی که هر کدام از سلسله‌ها در آن چند قرن حکومت کرده‌اند، به نظرم بعد از اسلام امپراطوری سیاسی قبل از اسلام به امپراطوری فرهنگی تبدیل شد، دوران بعد از اسلام دستاوردهای خود را داشت و فرهنگ اوضاع واحوالش تغییر کرد؛ اما باید بدانیم ایران دو بدنه دارد؛ یکی قبل از اسلام و یکی بعد از اسلام، اما این دو بدنه از هم جدا نیستند؛ بلکه به هم وصل هستند و یکی بدون دیگری معنایی ندارد.»

در نهایت پیکر ایشان دو روز پیش به وطن رسید تا این دخت پری وار بعد از سال ها فراغ فرزند صالح خویش را در آغوش بگیرد

آن دخت پری‌وار که ایران من است
پیدا و نهان بر سر پیمان من است
هم نیست ولی نهفته در جان منست
هم هست ولی دور ز دامان من است