بررسی و نقد فیلم تو هرگز مرا پیدا نخواهی کرد You'll Never Find Me 2023 : ترسناک و هیجان انگیز !

نواندیش: فیلم تو هرگز مرا پیدا نخواهی کرد محصول سینمای اسپانیا در سال 2023 و به کارگردانی ایندیانا بل است. این فیلم در ژانر وحشت و هیجان انگیز می‌باشد. 

داستان:
 پاتریک ساکن عجیب و تنهای محله خانه های سیار است. پس از وقوع طوفانی سهمگین، زن جوان مرموزی در خانه او پناه می گیرد و هرچه بیشتر می گذرد، اضطراب و بی اعتمادی فزاینده میان آن دو به وحشت و بدگمانی می رسد.

بازیگران:
برندن راک، جردن کوان، النا کاراپتیس، آنجلا کورنگ، لوکا تریمبولی، فین واتسون.

نمرات فیلم:
امتیاز در IMDB: نمره 6.2

در Rotten Tomatoes میانگین امتیاز 7.4/10.

نقدهای کوتاه فیلم:
برایان تالریکو: این فیلم "پارانویای سنتی یک تریلر را زیر و رو می کند که در آن روح گمشده ای به دری اشتباه می زند... بل و آلن به طرز ماهرانه ای تنش را تعدیل می کنند تا زمانی که فیلم در یک اکت نهایی سورئال و غیرمنتظره منفجر شود. تریلر کوچک هوشمند و خوش ساخت.»

میگان ناوارو: «تو هرگز مرا پیدا نخواهی کرد... داستانی غم انگیز است که در شبی تاریک و طوفانی می گذرد. اما سازندگان فیلم در عوض ساختار اصلی را برای آمیختن ترسناک و ترسناک معاصر با زیبایی‌شناسی کلاسیک خانه‌های جن زده، بازپس می‌گیرند، که منجر به یک قطعه اتاقی کلاستروفوبیک و اغلب ناراحت‌کننده می‌شود. یکی که توسط یک تبادل مداوم مداوم بین دو شخصیت انجام می شود که اعصاب شما را به هم می زند و شما را تا انتها روی لبه صندلی خود نگه می دارد".

فرد توپل:  این فیلم "بیشترین بهره را از دو شخصیت در یک لوکیشن می برد. این سناریویی است که بسیاری از فیلم های ترسناک مینیمالیستی انجام داده اند و این فیلم به پانتئون می پیوندد." مهیج کم‌هزینه، زمان پخش فیلم تا حد زیادی به تنش کم‌جوش ناشی از این سناریوی عجیب اختصاص دارد، زیرا این دو تنها با توانایی برندن راک و جردن کوان، به تدریج انگیزه‌های مبهم اولیه خود را آشکار می‌کنند و ما را به سمت اوج آشفته و کالیدوسکوپیک.»

نقد گاردین
هر دو بازیگر عالی هستند. برندن راک ویژگی‌های غم‌انگیز، عمیق و تاریکی را به ارمغان می‌آورد: نگاه فرورفته مردی که در درون خود گم شده است. او مؤدب است، و به «بازدیدکننده» خود حمام و غذا می‌دهد، اما خیلی آهسته صحبت می‌کند، گویی که زیر بار هزاران گناه است که پاهایش را در زمین فرو می‌برند. و جردن کوان خیلی خوب خودش را نگه می‌دارد، با پولادین و عصبی بودن، اعتماد به نفس و آسیب‌پذیری، چشم‌های کاوشگر درشت او استعاره‌های مختلفی را تداعی می‌کند: چشم‌ها به عنوان درهای ادراک، پنجره‌هایی به روح، آینه‌های ذهن. به گزارش نواندیش، ما می دانیم که او در خانه او را زده است و اولین حرکت را انجام داده است. می توان احساس کرد که یک موش و گربه بازی عجیبی در جریان است، اگرچه مطمئن نیستیم چه کسی کیست، زیرا همه چیز در لایه های فریب پنهان شده است. به نظر می‌رسد شخصیت‌ها به یکدیگر اعتماد ندارند، و ما به آنها یا کارگردان‌ها اعتماد نداریم. این حس ناخوشایند وجود دارد که چیزی به طرز وحشتناکی اشتباه است، اما برای مدت طولانی نمی توانیم مطمئن باشیم که چیست.

در یک صحنه، پاتریک به سبک معمولی خود درباره گذشته بحث می‌کند، اما رو به همراه خود نمی‌زند: یک روش ساده اما مؤثر برای عجیب و غریب و ناراحت‌کننده‌کردن برخورد - اگرچه شاید ما از سایه‌ها می‌پریم و بیش از حد در آن می‌خوانیم. . کارگردانان به این صحنه و در واقع فیلم به طور کلی تر، اکسیژن و فضای زیادی می دهند تا تماشاگر را از نظر روانی گم کند. آنها تصویر را با گذرگاه‌های دراماتیک طولانی و پر تعلیق پر می‌کنند که می‌خزند و مفاصل آن را متورم می‌کنند و احساس سنگینی، سنگینی، فشار مرکب را به ارمغان می‌آورند.

بل و آلن چیز بسیار دشواری خلق کرده اند: محیطی که به نظر می رسد در لبه هوشیاری قرار دارد، نوعی کابوس بیداری. به نظر می رسد کاروان در حومه هستی شناور است، یا شاید در فرورفتگی های تاریک روان.

تو هرگز مرا پیدا نخواهی کرد، قبل از اینکه همه چیز در یک بازی پایانی به‌طور تکان‌دهنده درخشان با هم جمع شود، حرکتی عمیقاً خزنده و مارپیچ ایجاد می‌کند که هیچ‌کس نمی‌تواند آن‌ها را ببیند – یا قادر به فراموشی آن‌ها نباشد.