آقای روستایی! از سیاهی ها بساز اما آن را فریاد نزن

نواندیش_محمد صادقی: جشنواره فیلم کن با همه حواشی اش به پایان رسید و سینما ایران با دو نماینده و البته کسب نخل طلا به کار خود در این جشنواره پایان داد، در مورد این جشنواره و به طور کلی جشنواره های این چنینی همواره حرف و حدیث بسیار بوده بسیاری کسب جایزه در آن را افتخاری برای سینما ایران می دانند و برخی دیگر هم معتقدند شرط لازم برای کسب جوایز در این جشنواره ها فقط سیاه نمایی در مورد ایران است و اگر کارگردان اش زاویه ای هم با حاکمیت داشته باشد شانس کسب جایزه طبیعتا بیشتر هم خواهد شد.

در مورد ابعاد فنی این جشنواره و کیفیت ساخته جدید جعفر پناهی یا حتی سعید روستایی قطعا باید منتقدان سینما نظر دهند اما حضور در این جشنواره فارغ از همه ابعاد فنی به دلیل اینکه چشم سینما دنیا به آن است و به نوعی در کنار اسکار نوعی تریبون به حساب می آید اهمیت دارد با این اوصاف مهم است که هنرمندانی که به عنوان نماینده ایران در این جشنواره شرکت می کنند چه تصویری از خودشان و کشورشان به نمایش می گذارند.

اظهارات سعید روستایی کارگردان جوان و البته موفق کشورمان با ساخته هایی قابل اعتنا موجی از واکنش های متفاوت را در بر داشت، برخی آن را بیان واقعیت دانستند و آثار وی را هم مبتنی بر واقعیت های جامعه خواندند و برخی دیگر وی را متهم به سیاه نمایی کرده و معتقد بودند او نباید وقتی تریبونی بین المللی داشت این چنین منفی در مورد کشورش صحبت کند، من شخصا تا حدی زیادی موافق نظر دوم هستم و اعتقاد دارم در شرایطی که رسانه های غربی و بین المللی مدام در حال تبلیغات منفی علیه ایران هستند می توان از چنین فرصت هایی بهتر استفاده کرد البته همزمان از آثار و ساخته های اجتماعی هم حمایت می کنم.

من شخصا مخالفتی با ساخت آثار اجتماعی به اصطلاح سیاه ندارم و اتفاقا آن را لازمه اصلاح جامعه می دانم آنچه سعید روستایی در فیلم هایش چون ابد و یک روز، متری شیش و نیم، برادران لیلا و احتمالا ساخته جدید اش به نمایش گذاشته گذاف نیست و بخشی غیر قابل انکار از واقعیت های موجود جامعه ما است اما صحبت این است که آیا جامعه و کشور ما فقط همین سیاهی ها است، آیا هیج نکته مثبتی وجود ندارد؟ آیا سعید روستایی نمی توانست با لحن و ادبیاتی بهتر در جشنواره ای بین المللی صحبت کند و از تریبونی که در اختیار داشت برای تبلیغ کشورش بهره بگیرد؟!

قطعا او می توانست چنین کند در واقع ایرادی که می توان به او گرفت همین است وگرنه که ساخت آثاری اجتماعی با بیان سیاهی های جامعه نه جای انتقاد دارد نه سرزنش بالاخره هر کارگردانی سبک کاری مختص به خود را دارد و روستایی هم از این قاعده مستثنی نیست در واقع او می تواند از سیاهی ها بسازد اما بهتر است آن را اینگونه جار نزند، مثلا قشنگ تر نبود که اگر می گفت جامعه ایران هم مثل هر کشوری در دنیا ترکیبی از سیاهی و سفیدی است، فقر و نداری هست اما نکات مثبت دیگری هم وجود دارد من از سیاهی ها می سازم تا چشم همه به روی مشکلات باز شود! شاید اگر او با چنین ادبیاتی سخن می گفت این حجم از انتقادات را به همراه نداشت، در مورد آقای پناهی هم همینطور او که خود را آزاده و آزادی خواه می داند چطور ممکن است کلامی در وصف جنایت های اسرائیل در غزه به زبان نیاورد اما مشکلات خانوادگی را اینگونه مقابل خارجی ها جار بزند.

در هر حال هر کس عقیده ای دارد اما من باور دارم مشکلات خانوادگی بهتر است درون خانواده حل شود و به قول هادی چوپان یا علیرضا قربانی بهتر بد ایران مان را در کشور دیگری نگوییم.