گزارش سازمان پزشکان بدون مرز از وضعیت اسفبار مسلمانان میانمار

پناهندگان روهینگیا که به بنگلادش فرار می کنند، به طور فوری به کمک پزشکی و بشردوستانه نیاز دارند. در حال حاضر وضعیت بشردوستانه در مرز بنگلادش با میانمار روز به روز بدتر می شود.

نو اندیش: سازمان پزشکان بدون مرز در تازه ترین گزارش خود به تشریح فعالیت های خود برای کمک به مردم مسالمان میانمار پرداخت.

به گزارش نواندیش، تا 15 شهریور بیش از 146000 نفر از خشونت در ایالت راخین میانمار فرار کرده و به بنگلادش پناه آورده‌اند. این رقم که بالاتر از تعداد 75000 پناهنده‌ای است که پس از خشونت‌های مهر 1395 وارد بنگلادش شدند نشان دهنده یکی از بزرگترین ورودی های روهینگیا‌ها به بنگلادش است.

اکثریت تازه واردان در حال حاضر در شهرک های موقت و یا اردوگاه های ثبت شده سازمان ملل متحد اقامت دارند. اکثر آن‌ها در سه اردوگاه جدید موقت و یا در میان جامعه میزبان، حضور پیدا کرده‌اند. با این حال بسیاری از پناهندگان هنوز در مرز با میانمار آوار هستند.

حتی قبل از هجوم اخیر، بسیاری از پناهندگان روهینگیایی در بنگلادش در شرایط نا امن، بیش از حد شلوغ و غیر بهداشتی زندگی می‌کردند.

پاول کلوووس، درباره ماموریت سازمان در بنگلادش می گوید: ما در سال های زیادی در این مقیاس چیزی مانند این ندیده ایم. تیم های ما جریان های مختلفی با افرادی روبه رو شده اند که در معرض ناراحتی و عواقب شدید قرار دارند و هیچ دسترسی به مراقبت های پزشکی ندارند.

بسیاری از افراد تازه وارد دارای نیازهای جدی پزشکی مانند آسیب های مرتبط با خشونت، زخم های شدید آلوده و عوارض زایمان هستند. بدون افزایش کمک های بشردوستانه، خطرات بالقوه بهداشت و سلامتی به شدت آن‌ها را تهدید می‌کند.

یک پدر 49 ساله به سازمان پزشکان بدون مرز گفت: من به همراه خانواده‌ام فرار کردم، اما پسرم در حین فرار تیر خورد. من او را به بیمارستان اینجا در بنگلادش رساندم، در حالی که سایر اعضای خانواده‌ام در جنگل‌های میانمار مخفی شدند. نمی دانم چه باید بکنم، من احساس ناامید کننده ای دارم.

.برای کمک به رفع این نیاز‌ها به پرستاران، ماماها و پزشکان بیشتری به ما اضافه شده‌اند و سازمان دومین بخش بستری را در یکی از دو کلینیک موجود خود در منطقه کوتوپالونگ ایجاد کرده است.

در حال حاضر دو تیم جدید پزشکی در حال ارزیابی نیازهای پزشکی و درمان زخمی ها هستند.

همچنین، سازمان توزیع اقلام ضروری بین تازه واردان را شروع کرده است. کولووس می گوید: ما نگران صدها هزار نفر از مردم میانمار هستیم که هنوز به مراقبت های بهداشتی دسترسی ندارند و هیچ کس در حال حاضر قادر به کمک به آن‌ها نیست.

از آنجایی که که سطح واکسیناسيون در منطقه شمالی میانمار بسیار پایین است، یکی از اولویت های اول باید کمپین واکسیناسیون علیه سرخک و سایر بیماری ها برای تازه واردین باشد.

همچنین تلاش های بیشتری نیز برای مقابله با سوء تغذیه در سطوح بالا در میان روهینگیاها حاضر در بنگلادش و همچنین کسانی که هنوز در کشور میانمار هستند، مورد نیاز است.

اگر چه توزیع محدود مواد غذایی آغاز شده است، اما برخی پناهندگان تنها جیره های بیسکویت خشک دریافت کرده اند و دسترسی به آب آشامیدنی پاک باعث نگرانی است.

پدر چهار فرزند که دیروز وارد بنگلادش شده بودند گفت: من هفت بسته بیسکوییت داشتم که تمام آن‌ها توسط فرزندانم مصرف شد. ما در حال حاضر در یک مدرسه با خانواده مان باقی مانده ایم، اما مسئول مدرسه گفته است که ما باید فردا اینجا را ترک کنیم و من نمی‌دانم باید کجا بروم.

اندز به ما اطلاعات بیشتری در مورد عملیات سازمان در بنگلادش و میانمار ارائه کرد او برای اولین بار در سال 1374 در بنگلادش کار می‌کرد. در نزدیکی کوتاپالونگ و در منطقه بازرگانی کاکس، سازمان دو کلینیک دارد که مراقبت های اورژانس اضطراری و همچنین خدمات سرپایی و آزمایشگاهی به پناهندگان روهینگیا و مردم محلی ارائه می‌دهد.

در سال 1395 سازمان 2491 مورد درمان سرپایی و 4559 مشاوره روان شناختی ارائه داد. آنها همچنین 103 قربانی خشونت جنسی را در سال 1395 تحت درمان قرار دادند که این رقم بیش از دو برابر تعداد آنها در سال 1394 بود.

علاوه بر این، 15194 مشاوره قبل از ازدواج در این مراکز انجام شد. سازمان همچنین در محله کامرانیرچار در داکا پایتخت بنگلادش مشغول به کار است و در آن‌جا خدمات سلامت روانی، مراقبت های بهداشت باروری، برنامه ریزی خانواده و مشاوره های قبل از زایمان و همچنین یک برنامه بهداشت حرفه ای برای کارگران کارخانه ها را ارائه می دهد.

میانمار: سازمان نزدیک به 25 سال است که در میانمار در حال کار با وزارت بهداشت و ورزش برای مراقبت از بیماران مبتلا به ایدز و هپاتیت، مراقبت های اولیه بهداشتی و واکسیناسیون است.

در ایالت راخین، میانمار، سازمان معمولا کلینیک هایی را جهت مشاوره های اولیه مراقبت های بهداشتی در تعدادی از روستاها و اردوگاه های جمعیت آواره احداث کرده است.

این سازمان همچنین از ارائه درمان و مشاوره به بیماران مبتلا به ایدز در بیمارستان های وزارت بهداشت و درمان در شمال راخین حمایت می کند. در مرکز راخین نیز معمولا با بیماران مبتلا به سل همکاری‌هایی در راستای برنامه ملی مبارزه با این بیماری صورت می‌گیرد.

تا اواسط ماه شهریور، سازمان پزشکان بدون مرز فعالیت‌هایی را در ایالت‌های پاکتا، سیتوه، مانگدا و بوتیتانگ داشته است.

با این حال، فعالیت های پزشکی سازمان در ایالت راخین از اواسط ماه جاری به علت فقدان مجوز سفر ممنوع شده است. دولت میانمار هزاران نفر از بیماران راخین را با دسترسی بسیار محدود به مراقبت های بهداشتی، از جمله بیماری‌های مزمن و موارد اضطراری رها کرده است.

خبرهای مرتبط