آیا باید به عراق حمله نظامی کنیم؟!

متاسفانه بیداد سیاست زدگی در کشور ما باعث شده تا شقیقه و گوزن را هم به نوعی به سیاست و سیاست خارجی و این جور مسائل ربط دهیم و استدلال هایی را مطرح کنیم که هیچ پایه و اساس درستی ندارد. این طور که برخی از دوستان می گویند ما باید بعد از اتفاق دیدار ذوب آهن و الزورا نه تنها هر چه سریع تر روابط خود با عراق را قطع کنیم که باید آماده حمله نظامی به این کشور هم بشویم!

نواندیش- رضا امیری: اتفاقات دو شب پیش در بازی فوتبال دو تیم ذوب آهن ایران و الزورا عراق به سوژه شماره یک 24 ساعت گذشته شبکه های اجتماعی تبدیل شد و بستری را فراهم کرد تا این دمل چرکین عرب ستیزی سر باز کند.

مطابق عادت ما ایرانیان این اتفاق زشت در یک بازی فوتبال باعث شده تا برخی به انتقاد از رویکرد سیاست خارجی بپردازند و به نوعی بگویند بفرمایید این هم نتیجه مبارزه با داعش در عراق، این هم نتیجه کمک به عراقی ها بچه های ما رو با سنگ زدند حالا باز برید عراق خرج کنید!!!

مسلما هیچ یک از ما ایرانی ها رفتارهایی از این قبیل را نمی پسندیم و زمانی که حس کنیم به کشورمان یا هموطنمان از سوی یک خارجی حالا با هر ملیتی توهین شده رگ غیرتمان حسابی باد می کند، این موضوع ریشه در حس وطن پرستی میان ما ایرانی ها دارد که اتفاقا قابل ستایش هم هست، اما آنچه در بین غیر قابل قبول می نماید غلبه این حس بر عقل و منطق است.

متاسفانه بیداد سیاست زدگی در کشور ما باعث شده تا کوچکترین اتفاقی شقیقه و شاخ گوزن را هم به نوعی به سیاست و سیاست خارجی و این جور مسائل ربط دهیم و استدلال هایی را مطرح کنیم که هیچ پایه و اساس درستی ندارد. این طور که برخی از دوستان می گویند ما باید بعد از این اتفاق نه تنها هر چه سریع تر روابط خود با عراق را قطع کنیم که باید آماده حمله نظامی به این کشور هم بشویم!

بیان مطالبی مثل اینکه کاش با داعش در عراق مبارزه نمی کردیم تا شما ها اصلا نتوانید فوتبال بازی کنید چه معنایی می دهد؟ مگر ما برای عراقی ها با داعش مبارزه کردیم یا مگر اکنون برای چشم و ابروی آن ها است که در آن کشور حضور داریم که حالا با خوش آمدن یا نیامدن یک عده تماشاچی بخواهیم از این کشور خارج شویم.

البته علت به وجود آمدن بخش عمده ای از این فضا شاید بیشتر از این که تقصیر مردم باشد تقصیر آن هایی است که بی خود بی جهت اصرار بر دمیدن در شیپور ملت دوست و ملت برادر و اینکه انگار ایران در قلب ملت عراق و سوریه و سراسر جهان عرب است باشد، چه نیازی است که ما بخواهیم آنقدر به دنبال چنین چیزهایی باشیم. اینکه چند درصد از ملت عراق ما را دوست دارند ندارند به خودشان مربوط است و به نظر هم نمی رسد هیچ آمارگیری در این باره شده باشد که بخواهیم به زور مردم را قانع کنیم که همه دنیا عاشق ما هستند!

به هر روی این اتفاق هر آنچه که بوده یک اتفاق کاملا طبیعی در دنیای این روزهای فوتبال حداقل در کشورهای درجه چندم این ورزش است و نیاز به پیچیده کردن یا سیاسی کردن هم ندارد، همانطور که عراقی های عاشق ایران نماینده تمام این کشور نیستند این تعداد اندک هم نماینده این کشور نبودند و اصلا عالم سیاست و روابط خارجی ورای همچین مسائلی است.

مخاطبان گرامی : به شما عزیزان پيشنهاد مى كنيم "مطالب پیشنهادی" زير را هم مطالعه كنيد:

گزارش خطا